Wczoraj poznaliście broń, z jakiej korzystają Alianci w Medal of Honor: Airborne, teraz zatem najwyższa pora, aby przybliżyć arsenał przeznaczony dla wojsk Osi.
Jest to pierwszy pistolet samopowtarzalny, który uznano za udany. Jego produkcja w Niemczech ruszyła już w 1896 roku, wytwarzano go także w Chinach (gdzie, ze względu na drewnianą kolbę, zyskał nazwę "armata w pudełku") czy w Hiszpanii, często bez licencji producenta. Od tamtej pory powstał ponad milion Mauserów C96. Błędem konstruktorów tego pistoletu było złe jego wyważenie, które było spowodowane umieszczeniem magazynka przed rękojeścią. Aby ułatwić celne strzelanie, zaczęto dołączać do broni specjalną kolbę. Mauser C96 był używany w wielu krajach na całym świecie, korzystano z niego w trakcie I Wojny Światowej, hiszpańskiej wojny domowej czy w wojnie o Chaco. Używał go podczas bitwy pod Omduranem i drugiej wojny burskiej sam Winston Churchill. Jako ciekawostkę należy dodać, że nieco zmodyfikowanego (pomalowano go na czarno i dodano kilka futurystycznych elementów) Mausera C96 używał w Gwiezdnych Wojnach Han Solo.
Jest to pierwszy karabinek automatyczny na nabój pośredni (dzięki temu osiągnięto zasięg 600 metrów oraz prędkość początkową 680 m/s). Powstał on z niemieckiego projektu stworzenia broni łączącej cechy pistoletu maszynowego i karabinu maszynowego, posiadającej dużą siłę ognia oraz szybkostrzelność, a przy okazji ważącej niewiele. Broń ta trafiła do seryjnej produkcji w 1943 roku pod nazwą MP 43/1, dopiero w kolejnym roku została oznaczona jako Sturmgewehr 44 ("Sturmgewehr" to z niemieckiego po prostu karabin szturmowy – assault rifle), czyli StG44. Karabin zyskał popularność na całym świecie - używali go jugosłowiańscy spadochroniarze, organizacje zbrojne trzeciego świata, a także oddziały podziemia antykomunistycznego w Polsce.
Panzerschrecka można uznać za następcę popularnego Panzerfausta. Jest to godny następca, posiadający większy zasięg, lepszą celność oraz możliwość wielokrotnego użycia (przy tych zaletach skomplikowana obsługa i wysoka cena okazały się niewielkimi problemami). Projekt Panzerschrecka powstał na bazie znalezionej przez Niemców, amerykańskiej bazooki. Są dwie hipotezy dotyczące tego, skąd nasi zachodni sąsiedzi wzięli bazookę. Pierwsza mówi, że znaleźli ją w Afryce Północnej, druga natomiast, że zdobyli ją na froncie wschodnim, gdzie do Armii Czerwonej trafiła ona w ramach programu "Lend-Lease" - do tej pory nie wskazano, która hipoteza jest bardziej prawdopodobna. W modelach 54 i 54/1 wprowadzono pewne udogodnienie dla żołnierzy - płytę pancerną, która chroniła ich przed gazami i pyłem wydobywającym się z pocisku przy strzale.
MP40 powstał w 1940 roku jako następca karabinu MP38. Podobnie jak starszy brat, strzelał on tylko ogniem seryjnym, jednak doświadczeni żołnierze potrafili oddawać pojedyncze strzały (umożliwiała to niska szybkostrzelność). Po tym, jak MP40 trafił do seryjnej produkcji, wciąż prowadzono prace nad jego unowocześnieniem. W połowie 1942 roku naprawiono wadę, którą MP40 odziedziczył po MP38, czyli niemożność zabezpieczenia broni z zamkiem z przedniej pozycji. W tym samym roku skonstruowano prototyp wersji MP40/II, jednak okazał się on nieprzydatny i porzucono plan produkcji seryjnej. Ostatecznie zaprzestano produkcji MP40 w 1944 roku, ale jeszcze po drugiej wojnie światowej korzystano z niego w wielu armiach do końca lat 60. Co ciekawe, MP40 posłużył jako podstawa do opracowania innych pistoletów maszynowych, jak angielski Sten czy jugosłowiański Zastava M56.
Półautomatyczny karabin Gewehr 43 (lub Karabiner 43) jest bronią opracowaną przez nazistowskie Niemcy w czasie drugiej wojny światowej. Będąc niemal bezpośrednim następcą modelu G41 z zakładów Walther, okazał się skuteczniejszy i bardziej niezawodny w czasie walki. Zapotrzebowanie armii niemieckiej na półautomatyczne karabiny zaowocowało pojawieniem się dwóch modeli G41 w 1941 roku, produkcji Mausera i Walthera. Oba nie spełniły oczekiwań z powodu mankamentów technicznych. Dopiero dwa lata później zakłady Walther opracowały ulepszony system odprowadzania gazów, dzięki czemu niezawodność G43 wzrosła znacznie. Gewehr 43 natychmiast stał się podstawowym wyposażeniem niemieckiej piechoty. Gdy rok później broń tę przemianowano na Karabiner 43, skala produkcji przekroczyła 400 tysięcy sztuk. Tym samym G43/K43 został kolejnym, obok amerykańskiego Garanda i sowieckiego Tokariewa, seryjnym karabinem półautomatycznym drugiej wojny światowej.
Karabiner 98 Kurz (bardziej znany jako Kar98K) był jednym z ostatnich osiągnięć zakładów Mauser. Ten samopowtarzalny karabin korzystał z pięcionabojowego magazynka amunicji 7.92x57mm. Wzorowany na wcześniejszym modelu 98b, został znacznie skrócony (stąd "kurz", czyli z niemieckiego "krótki" w nazwie). Używając K98k, można było prowadzić skuteczny ogień z odległości 500 metrów. Szczerbinka karabinu była w pełni regulowana, od 100 do 2000 metrów w stumetrowych odstępach. Dzięki takiej celności do tych Mauserów montowano też celowniki optyczne, co pozwalało na wykorzystanie ich w roli karabinów snajperskich. Snajperzy wykorzystywali często specjalną amunicję o zwiększonej początkowej prędkości wylotowej pocisku, zyskując dodatkowe 150 metrów zasięgu efektywnego i podwyższoną celność na krótszych dystansach. K98 posiadały również zaczep na bagnet i możliwość strzelania granatami nasadkowymi. Wszystko to składało się na jeden z najlepszych karabinów samopowtarzalnych drugiej wojny światowej.
Nie ma jeszcze żadnych komentarzy. Napisz komentarz jako pierwszy!