Najwyższa pora przyjrzeć się broni, z jakiej korzystają w Medal of Honor: Airborne Alianci. Poniżej historia i krótka charakterystyka siedmiu pukawek, które powinien znać każdy wielbiciel militariów.
Amerykański pistolet, powstały na bazie konstrukcji Johna Browninga z 1900 roku. W 1911 roku broń tę wprowadzono do użytku armii Stanów Zjednoczonych. Podczas I Wojny Światowej dokonano niewielkich poprawek i w ten sposób powstała wersja zwana M1911A1. Konstrukcję tę uznano za doskonałą i jest ona używana w niezmienionej formie do dziś. Poza Coltem z kalibrem 0.45, używanym w armii amerykańskiej, wyprodukowano również wersję dla Brytyjczyków i Kanadyjczyków o kalibrze .455, a także egzemplarze licencyjne w Norwegii i Argentynie. Colt jest uważany przez wielu ekspertów za najlepszy i za najbardziej niezawodny pistolet w historii.
Znany między innymi z filmów rozgrywających się w czasach amerykańskiej prohibicji jako Tommy Gun. Ten pistolet maszynowy wyprodukowany w Stanach Zjednoczonych był szczególnie popularny wśród żołnierzy USA w trakcie II Wojny Światowej. Pierwszy model na rynku pojawił się w 1921 roku, początkowo był używany głównie przez FBI, które porzuciło go dopiero w 1976 roku. Obecnie oryginalny, sprawny egzemplarz z 1928 roku można kupić za około 15 tysięcy dolarów. Najpopularniejsze w czasie drugiej wojny światowej modele to M1928 (najbardziej znana wersja, pojawiająca się w licznych filmach) oraz M1928A1 (wszedł do użycia tuż przed atakiem na Pearl Harbor).
Karabin M1918 BAR (Browning Automatic Rifle) został zaprojektowany w 1917 roku przez Johna Browninga (ten sam, który odpowiada za Colta). Wprowadzono go do użytku rok później i do końca I Wojny Światowej wyprodukowano 85 tysięcy egzemplarzy. W 1940 roku wprowadzono ostatni model BAR-a: M1918A2 - i to właśnie jego znajdujemy w Medal of Honor: Airborne. Wersja ta posiada dwa tryby prowadzenia ostrzału seriami - szybki (500-650 strzałów na minutę) oraz wolny (300-450 strzałów na minutę). M1918A2 posiadał pewne niedociągnięcia konstrukcyjne, ale pomimo tego była to bardzo udana broń, wykorzystywana przez wiele państw jeszcze w latach 90. ubiegłego wieku.
Jako pierwsza karabinu samopowtarzalnego Johna C. Garanda używała oczywiście armia amerykańska. Trafił on do jej wyposażenia w 1936 roku. Jego wykorzystanie miało zwiększyć siłę rażenia pojedynczego żołnierza i tym samym zmniejszyć liczebność armii. Z początku trudno się było przyzwyczaić amerykańskim żołnierzom do nowego typu broni. Dopiero podczas II Wojny Światowej zaczęto go używać na szerszą skalę we wszystkich rodzajach wojsk i doceniono jego zalety. W armii amerykańskiej Garand był wykorzystywany do 1957 roku, kiedy to został zastąpiony przez karabin M14 (po wprowadzeniu nowej amunicji - 7,62 mm NATO). Broni tej nie należy mylić z innym karabinem samopowtarzalnym o oznaczeniu M1, opracowanym w firmie Winchester. Poza kalibrem te dwa rodzaje broni nie mają ze sobą nic wspólnego.
Karabin zaprojektowany i wyprodukowany przez amerykański rządowy arsenał Springfield Armoury. W 1903 roku został wprowadzony na użytek armii, od 1936 roku stopniowo wypierany przez karabin samopowtarzalny M1 Garand. Przez lata użytkowania M1903 tworzono ulepszone wersje. Podczas II Wojny Światowej opracowano model zwany M1903A3 - zawierał on celownik osadzony w pobliżu rączki zamkowej i kolbę bez uchwytu pistoletowego. Potem, na bazie tej wersji, wprowadzono jeszcze model M1903A4, wyposażony w celownik optyczny i chwyt pistoletowy (był on przeznaczony dla strzelców wyborowych). M18
Pierwsza bezodrzutowa broń, została stworzona w czasie I Wojny Światowej przez komandora Davisa z amerykańskiej Marynarki Wojennej. Co ciekawe, pierwotnie wyrzutnie te miały być montowane w samolotach i wykorzystywane do niszczenia okrętów podwodnych. Po odpowiednim rozwinięciu technologii okazało się, że z powodzeniem mogą służyć jako ręczne działa przeciwpancerne. Broń ta posiadała wszystkie zalety swoich „ciężkich” odpowiedników, ze względu na konstrukcję nie posiadała jednak wyjątkowo ciężkiej aparatury redukującej odrzut. Wyrzutnie M18 największą popularność zdobyły wśród oddziałów piechoty powietrzno-desantowej. Kaliber 57mm pozwalał na zniszczenie opancerzonych pojazdów ze znacznej odległości. Z broni tej z powodzeniem można było strzelać „z ramienia” lub z trójnogów dla ciężkich karabinów maszynowych. Najefektywniejsza jednak okazywała się w pozycji leżącej, ze względu na największą stabilność strzału. Technologia bezodrzutowa zdobyła ogromne uznanie i jest z powodzeniem wykorzystywana do dziś w działach o znacznie większym kalibrze.
M12
Winchester 1912 (lub w skrócie M12) był bezpośrednim następcą modelu 1897. Powtarzalna strzelba zyskała ogromne uznanie w czasie I Wojny Światowej (20 tysięcy zamówień złożonych przez armię amerykańską) i utwierdziła swoją pozycję w czasie II Wojny Światowej (ponad 80 tysięcy zamówionych egzemplarzy!). Większość z nich trafiła do wojsk działających na Pacyfiku. Głównie wykorzystywana do ochrony zaparkowanych samolotów i pojazdów, okazała się również wyjątkowo zabójcza w czasie walk w okopach oraz zamkniętych pomieszczeniach. Zasada „jeden strzał, jeden trup” istnieje właśnie dzięki tej broni. M12 była też jedną z najrzadziej psujących się broni tamtego okresu. Wykonana z doskonałych materiałów, nie zacinała się i potrafiła „przeżyć” kilku kolejnych właścicieli.
