Need for Speed - recenzja filmu

Z laboratorium metaamfetaminy za kierownicę

Mogę sobie wyobrazić burzę mózgów, która dała początek filmowemu Need for Speed. W jednym ze szklanych wieżowców w Los Angeles zebrała się grupa hollywódzkich producentów. Dumali, dumali, aż w końcu jeden z nich wykrzyknął: Już wiem, zrobimy coś jak Szybcy i wściekli. Damy tytuł gry wyścigowej, wrzucimy do niego kilku młodych, ale niezbyt drogich aktorów i garść najszybszych aut świata. Wszystko oparte na sztampowych wątkach - przyjaźń, zemsta i tak dalej, bo wiadomo, że ludzie najbardziej lubią to, co już widzieli. W ten sposób kupimy graczy i fanów samochodów, ale przydałoby jeszcze jednej magnes na niezdecydowanych. Na to odzywa się ktoś z drugiego końca zadymionego pokoju: A może ten młody z Breaking Bad?

Tobey ma 45 godzin na to, żeby dotrzeć z Nowego Jorku do Kalifornii i zwyciężyć w zawodach. Będzie miał okazję dokonać tego za kółkiem mitycznej fury - skazańca. Do opieki nad swoim skarbem deleguje więc Julię Maddon graną przez Imogen Poots, która szczęśliwym zbiegiem okoliczności jest nie tylko blond pięknością z brytyjskim akcentem, ale i prawdziwym samochodowym nerdem. Taka oto kiepsko dobrana para rusza w drogę, w trakcie której śmigają przez centra amerykańskich metropolii, tankują przy prędkości 200 km na godzinę, jeżdżą pod prąd na autostradach i łamią chyba wszystkie przepisy ruchu drogowego. Większość po 10 razy.

Szybko, wściekle, autentycznie

Kinowy Need for Speed ma kilka dobrych scen, przede wszystkim te, w których pokazane są wyścigi. Przy odrobinie wyobraźni można tu nawet dopatrzeć się nawiązań do oryginału. Mamy mnóstwo odpicowanych bryk, nad trasami krążą samoloty i śmigłowce, które informują kierowców o natężeniu ruchu i patrolach policyjnych, a komputery pokładowe samochodów wytyczają trasy oraz wyświetlają pozycje rywali. Nie brakuje też ujęć charakterystycznych do gier wideo - rywalizację oglądamy między innymi zza kierownicy, spod zderzaka czy znad błotnika. Z drugiej jednak strony fani Need for Speed: Rivals na próżno będą wypatrywać tu broni w postaci impulsów EMP i wszelkiego rodzaju futurystycznych gadżetów. Policja, która pojawia się finałowych scenach też stosuje raczej tradycyjne metody takie jak barykady czy spychanie z trasy. Co swoją drogą wygląda nie mniej efektownie niż w grze.

Względny autentyzm wychodzi filmowi zdecydowanie na dobre. Reżyser Scott Waugh, do niedawna ceniony kaskader, bardzo przyłożył się do scen, w których pierwsze skrzypce grają Bugatti, Koenigseggi czy Lombarghini. Gołym okiem widać, że powodujące opad szczęki pościgi w gęstym ruchu ulicznym to dzieło kaskaderów, a nie specjalistów modelowania komputerowego. To samo można powiedzieć o fenomenalnym dźwięku. Silniki cudownie ryczą, opony efektownie piszczą, kiedy kierowcy driftują na zakrętach, a dźwięk wyginanych blach i eksplozji wbija w fotel. Krótko mówiąc, jeśli widzimy i słyszymy gnący się metal to dlatego, że gnie się on w rzeczywistości i to bodaj największy atut tego filmu.

Głupie, głupsze, Need for Speed

Bywają filmy, które pomimo niedociągnięć ratowane są przez porywające kreacje aktorskie. Jednak Need for Speed również na tym polu zawodzi. I nie chodzi o to, że Aaron Paul jest złym aktorem, bo fenomenalnie zagrał w wymagającą rolę Jesse'55 w Breaking Bad. Problem w tym, że brakuje mu charyzmy do tego, żeby być pierwszoplanową postacią w filmie akcji. Nie przypomina zdeterminowanego byłego więźnia żądnego zemsty za wszelką cenę, nie wierzymy ani jemu, ani w historię, którą chce nam opowiedzieć. Dla porównania w podobnej roli w Death Race obsadzono Jasona Stathama, a w Szybkich i wściekłych Vina Diesla. To zupełnie inna aktorska liga.