Gry na niebezpiecznym gruncie, czyli reakcja na akcję

I znów do znudzenia pojadę po temacie czepiania się gier. Czemu gry? Mogę napisać książkę o wojnie w Iraku, piractwie w Somalii, czy czymś tam (no., mógłbym jakbym był lepszy w pisaniu książek) i nikt by się nie czepiał poruszania współczesnych problemów. Można zrobić o tym film i dostać Oscara, można zrobić grę i dostać brak stek bzdur z ust bandy sztywniaków nie odróżniających rzeczywistości od fikcji.

I znów do znudzenia pojadę po temacie czepiania się gier. Czemu gry? Mogę napisać książkę o wojnie w Iraku, piractwie w Somalii, czy czymś tam (no., mógłbym jakbym był lepszy w pisaniu książek) i nikt by się nie czepiał poruszania współczesnych problemów. Można zrobić o tym film i dostać Oscara, można zrobić grę i dostać brak stek bzdur z ust bandy sztywniaków nie odróżniających rzeczywistości od fikcji.

W jednej kwestii zgodzę się z autorem artykułu. Radykalni przeciwnicy rozrywki komputerowej nieco przekolorowują zgubny wpływ gier na psychikę (co innego, że gracze owe gry wybielają). Wbrew sugestii autora artykułu, ludzie wcale nie oswoili się z tematem II wojny światowej na tyle, aby temat przestał bulwersować. Pamiętam, jak kilka lat temu jakieś polskie studio deweloperskie ogłosiło chęć stworzenia gry na podstawie wydarzeń z Powstania Warszawskiego, i wówczas media powiązane z grami solidarnie skrytykowały ten plan argumentując, że próba taniego rozgłosu kosztem tych tragicznych wydarzeń jest nie na miejscu. A pamiętacie Codename: Panzers? Afera też była niemała. Gry grami, ale wypada zachować pewną dozę dobrego smaku i poprawności politycznej.