Kompromisowy death metal. Recenzja filmu Gotowi na wszystko: Exterminator

Sławek Serafin
2018/01/14 12:00
0
0

Małomiasteczkowe ostre granie po polsku

Przez cały czas, przez całe dwie godziny filmu, aż do wielkiego finału, czekałem na jedno. Na coś, co wydawało mi się nie tylko logiczne, ale i oczywiste, ba, niezbędne nawet, jeśli rzeczywiście miałby to być taki film, jak się wydawało. Tylko, że nie był. Gotowi na wszystko: Exterminator to przyjemne, fajne kino, które jednak nie bardzo potrafi samo siebie określić i cierpi na sporo wad, z których nie wszystkie daje radę przysłonić plusami.

Kompromisowy death metal. Recenzja filmu Gotowi na wszystko: Exterminator

Pierwszym z tych plusów jest to, że nie mamy tutaj do czynienia z klasycznie żenującą polską komedią romantyczną. Gotowi na wszystko: Exterminator to film zabawny, obyczajowy, trochę muzyczny, trochę… nie wiadomo w sumie jaki, ale z całą pewnością nie należący do serii tworów Adamczykiem, Karolakiem i Szycem. Niestety, nie jest to takie oczywiste od razu, zwłaszcza, że tytuł jest moim zdaniem bardzo kiepsko dobrany. Tak, wiem, to nawiązanie do serialu Gotowe na wszystko, i faktycznie, tutaj też mamy do czynienia z duszącymi się w swojej dorosłej roli bohaterami w wieku prawie średnim. Ale mimo to tytuł odstrasza. Pierwsza moja myśl, gdy go zobaczyłem, to „o matku, nie idę na to”. I pewnie nie tylko moja. Dobrze, że zmieniłem zdanie, ale jeszcze lepiej by było, gdyby film nazywał się bardziej odpowiednio. A do czego odpowiednio? Do muzyki.

Gotowi na wszystko: Exterminator nie jest do końca komedią muzyczną, niestety, choć muzyki w nim jest sporo i jest też o niej, tak w sumie. Przede wszystkim jest o dojrzewaniu, o tęsknocie za młodością, o przyjaźni i marzeniach, jasne. Ale to wszystko na tle muzycznym. Główni bohaterowie to faceci przed czterdziestką, przeżywający swoje nudne, poukładane życia w polskiej Stolicy Ziemniaka, Kochanowie. Niby jakoś im się powodzi, jakoś to do przodu leci, czasem po wybojach, czasem gładko, ale… tęsknią za chwilami chwały sprzed dwóch dekad, kiedy to prawie, prawie sięgnęli po ogólnopolską sławę jako członkowie deathmetalowej kapeli Exterminator. Oczywiście, wtedy wszystko pokpili i zespół się rozpadł, a przyjaźń przygasła tak, że wydaje się już, że wcale jej nie ma. Co oczywiście nie jest prawdą.

Okazja do powrotu do marzeń zdarza się, gdy po spotkaniu na pogrzebie piątego członka zespołu, pozostała czwórka otrzymuje propozycję reaktywowania kapeli. Lokalne władze mają fundusze unijne, które trzeba na coś „spalić”, bo jeśli tego nie zrobią, to w przyszłym roku żadnych nie dostaną. A Exterminator to kochanowska legenda przecież. Tak, to jest takie małe miasteczko, że pamięta jeden zespół sprzed 20 lat. No, niektórzy pamiętają. Jeśli wiąże się z tym kasa.

GramTV przedstawia:

Marcyś, Jaro, Lizzy i Makar zapalają się do pomysłu, stopniowo, powoli, ale zapalają. Odżywają dawne emocje, okazuje się, że przyjaźń nie umarła wcale i… oczywiście zostaje wystawiona na ciężką próbę. Chłopaki zostają wmanewrowani w granie na… lokalnych festynach w okolicznych wsiach, gdzie niestety nie mogą zaprezentować swojego repertuaru, tylko muszą grać typowe dla takich imprez szlagiery, od Kombii do Maryli Rodowicz, z jedną śmiałą, ale zaraz zgaszoną, nutką TSA. To rodzi frustracje, podziały i gdy już się wydaje, że wszystko się posypie, a wzajemne relacje zostaną zerwane tym razem już definitywnie, w finale następuje zwrot akcji, chłopaki porażają widownię wykonaniem swojego morderczego przeboju sprzed lat „Time to Kill” i generalnie wszystko się dobrze kończy. Wybaczcie, tak swoją drogą, że opowiedziałem całą fabułę, ale jest tak przewidywalna, że naprawdę nie ma co się bawić w jakieś czajenie i ukrywanie „spoilerów”. Gotowi na wszystko: Exterminator są zrobieni na modłę każdej takiej komedii jaka była, według znanego od dziesiątków lat schematu, i nie odchodzą od niego na krok. Tyle, że gdy już nim kroczą, to cokolwiek chwiejnie, niestety.

Film jest adaptacją sztuki teatralnej. I to niestety widać. Jest… miejscami sztuczny i niewiarygodny. Aktorom pozwolono nieco improwizować na planie, na szczęście, dzięki czemu mamy tutaj kilka uroczych momentów, gdy rzucą jakimś naturalnym, fajnym, zabawnym tekstem, od którego cała sala wybucha śmiechem. Czasem jednak jest wręcz przeciwnie, jakoś tak właśnie przesadnie teatralnie, co kiepsko działa w obrazie kinowym. I to nie jest wina aktorów, którzy naprawdę się starają, żeby złapać kontakt z publicznością, żeby skrócić do niej dystans. Zwłaszcza Paweł Domagała jako Marcyś, wokalista Exterminatora, najbardziej zdeterminowany by go reaktywować, którego wątek jest tak jakby osią całej opowieści. Pozostali też sobie radzą i próbują wycisnąć ze swoich ról ile się da, jak na przykład Piotr Rogucki, grający perkusistę Makara, wychodzącego na próby i koncerty z bezpiecznej przystani zakładu psychiatrycznego.

Niestety, brakuje w Gotowych na wszystko: Exterminator sprawności reżyserskiej, realizatorskiej i… dobrego prowadzenia fabuły. Film ma kiepskie tempo, zbędne wątki, mało rozwiniętych bohaterów i, przede wszystkim, tak jakby nie może się zdecydować czy właśnie jest komedią muzyczną, czy historią obyczajową, czy opowiastką o swojskiej, kojącej toksyczności małych miasteczek. Zabrakło fachowości. I budżetu. Na szczęście nawet mimo tego jest to kino pełne uroku, a do tego okraszone naprawdę solidną, dobrze dobraną i świetnie dopasowaną do scen muzyką, więc nie tylko się ogląda, ale nawet z przyjemnością niekiedy, śmiejąc się nie raz i nie dwa z żartów, które, dla odmiany, nie nawiązują do czynności fizjologicznych. Na ogół. Tyle, że mogło być lepiej. Powinno być lepiej. Gotowi na wszystko: Exterminator jest niestety jakieś trzydzieści czy czterdzieści lat za światowymi standardami dla tego typu filmów. Nie skreśla go to wcale, ba, na tle komediowej popeliny made in Poland to i tak się pozytywnie wyróżnia, ale… naprawdę chciałoby się zobaczyć, co by z tego mogło być, gdyby za film wzięli się bardziej doświadczeni producenci i dysponowali większym budżetem. Może wtedy wystarczyłoby na aranżacje…

A właśnie na nie czekałem przez cały film. Ktoś zmusza metalowców do grania „Kolorowych jarmarków” na festynie w głębokiej Polsce B? To metalowcy aranżują przebój Rodowicz tak, żeby były w nim szarże gitar, growl i by się okazało, że tak naprawdę od samego początku był o szatanie, prawda? Tyle, że nie. Bardzo mi tego brakowało, czegoś ostrzejszego, z werwą, no metalowego no. A gdy już w końcu rzeczywiście pojawiło się coś w ten deseń, w finale, to zostało niestety popsute wykonaniem nie na żywo, sztucznie całkiem. No szkoda. Ale to akurat, niestety, konsekwentnie wpisuje się w tezę, że temu skądinąd sympatycznemu, miejscami nawet uroczemu filmowi, którego obejrzenie na pewno nie będzie stratą czasu i pieniędzy, brakuje mocno jakiegoś konkretnego charakteru…

Komentarze
0



Nie ma jeszcze żadnych komentarzy. Napisz komentarz jako pierwszy!