Jak może wyglądać życie przyjaznych, ułożonych wampirów, które próbują grzecznie egzystować sobie gdzieś w spokojnym mieście w Nowej Zelandii? Jest trochę straszne, a trochę zabawne, przynajmniej w wizji twórców dokumentalizowanej komedii "Co robimy w ukryciu?".
Wyobraźcie sobie film będący humorystycznym podejściem do tematu wampirów, zrealizowanym w sposób łączący charakterystyczne ujęcia z ręki, rodem z Blair Witch Project z gadającymi głowami z Trudnych spraw czy równie kultowego Dlaczego ja? . Macie to? To teraz do mieszanki dodajcie jeszcze kompletną, ale świadomą zabawę amatorszczyzną i absurdalnością samej konwencji. Podoba Wam się? Jeżeli tak, to macie szczęście, bo takim filmem jest właśnie nowozelandzkie Co robimy w ukryciu? .
Zarys fabularny jest następujący: ekipa telewizyjna uzyskała możliwość uwiecznienia na taśmie codziennego życia czwórki wampirów mieszkających w ruderze wyjętej rodem z dowolnego klasycznego horroru, położonej gdzieś pod miastem. Podążają więc za nimi, tworząc fabularyzowany dokument. Rzeczone wampiry to nieco perwersyjny, ale wewnętrznie przybity Vladislav, niezmiennie pozytywnie patrzący na życie Viago i trochę obleśny, uparty jak osioł Deacon. Gdzieś w tle przewija się jeszcze czwarty współlokator - trzytysiącletni Petyr, który jest "wampirem do kwadratu", bo ma już nawet nietoperze cechy, takie jak spiłowane w kły przednie zęby czy spiczaste uszy.
Każdy z tych wampirów ma już spory staż w byciu krwiopijcą, więc egzystują raczej spokojnie, o ile spokojnym można nazwać polowanie na ludzi i mordowanie ich, okazjonalni poprzedzając to małymi orgietkami ze śmiertelniczkami, które później posłużą za posiłek (klasyk). Układ sił ulegnie jednak zmianie, a spokój zostanie zaburzony, kiedy pojawi się nowo upieczony wampir - Nick, wraz ze swoim kumplem, człowiekiem o imieniu Stu.
Trzeba twórcom oddać, że bardzo zręcznie korzystają ze wszystkich okazji do przedstawienia ciekawych sytuacji, jakie oferuje im szeroko pojęta "mitologia" wampiryzmu. Pojawia się mnóstwo sprytnych żarcików - czy to z faktu, że wampiry nie odbijają się w lustrze, czy to z konceptu śmiertelnego sługi czy to z konieczności zaproszenia krwiopijcy do budynku. Nie są to może żarty, które sprawią, że będziecie się turlać po podłodze, ale na pewno prychniecie pod nosem.
Żeby komedii stało się zadość, filmowi brakuje lepszego scenopisarstwa i dialogów. Te ostatnie są nie tyle drętwe, co ciężko nie odnieść wrażenia, że dało się z nich wycisnąć więcej. Przez brak polotu, brak jakiegoś rodzaju... błyskotliwości wypowiedzi Co robimy w ukryciu? nie jest nawet w połowie tak śmieszne, jak mogłoby być. Jak powinno być, bo na innych polach film naprawdę daje radę.
Kolejny problem to fakt, że ciężko nawet stwierdzić o czym właściwie jest Co robimy w ukryciu? . Jest o niczym. Scenariusz niemalże nie istnieje, jakiś wątek fabularny pojawia się w ostatnich kilkunastu minutach, ale film go zamyka, zanim zdąży się tak naprawdę rozkręcić. Można odnieść wrażenie, że ktoś wpadł na pomysł, żeby pobawić się trochę koncepcją i zrobić zwariowany film. Faktycznie, wychodzi to całkiem sprawnie, ale niestety to trochę za mało, zwłaszcza w obliczu umiarkowanie dobrych dialogów.
Zazwyczaj nie zwracam szczególnej uwagi na kwestię scenografii i kostiumów, bo dobre ich wykonanie jest obowiązującym standardem, ale tym razem zrobię wyjątek.
Ktokolwiek odpowiedzialny był za kreację wizerunku wampirów grających główne role, należą mu się gromkie brawa. Ubiór i fryzury każdego z nich są idealnie dobrane, bo udało się znaleźć odpowiedni kompromis pomiędzy elementem komediowym, a rodzajem dziwacznego realizmu. Podobnie jest zresztą z domem krwiopijców, w którym ekipa kręcąca "dokument" spędza większość czasu, a my razem z nimi.
Gdybym miał odpowiedzieć na pytanie czy polecam Co robimy w ukryciu? , to miałbym prawdziwą zagwozdkę. Na pewno w czasie seansu nie będziecie co chwila zerkać na zegarek, odliczając minuty do końca, ani nudzić się niemożebnie, o ile macie jakąkolwiek wrażliwość za zabawę koncepcją, chociaż odrobinę "czujecie" klimat wampirów i dacie radę wyłapać popkulturowe nawiązania. Z drugiej strony, ominięcie tego filmu to nie będzie jakaś wielka strata. Jeżeli chcecie koniecznie iść na coś do kina, a nie grają nic ciekawego, możecie wybrać Co robimy w ukryciu? . Osobiście nie namawiam, ani nie odradzam. Ot, jestem pozytywnie obojętny.
