WWE 12 to bez wątpienia najlepsza część tej serii i jedna z najlepszych gier sportowych w ogóle. Wszystko jest, jak głosi slogan, ”Bigger, Badder, Better”.
WWE 12 to bez wątpienia najlepsza część tej serii i jedna z najlepszych gier sportowych w ogóle. Wszystko jest, jak głosi slogan, ”Bigger, Badder, Better”.
WWE 12 jest dokładnie taką grą, jaką sobie wyobrażałem w wieku nastu lat, kiedy to oglądałem wrestling (zresztą teraz niemal wszystkie produkcje sportowe do złudzenia przypominają transmisje telewizyjne). Najważniejszą nowością, która sprawia, że ciężko oderwać się od pada, jest system Predator Technology, odpowiedzialny za całkowicie zmienione sterowanie. Wszyscy, którzy grali w „jedenastkę” z pewnością pamiętają, jak uciążliwe było korzystanie z prawej gałki podczas walki. Teraz jest ona praktycznie nieaktywna, a ciosy zadajemy przy wykorzystaniu przycisków, co nie tyle ułatwia nam zadanie (bo gra jest trudna), ale oferuje większy komfort rozgrywki. Używając prawej gałki miałem wrażenie, że niektóre zadawane przeze mnie ataki powstają przez przypadek – na szczęście uczucie to nie towarzyszyło mi w WWE 12, gdyż mogłem przemyśleć każdy ruch. Co więcej wreszcie, w dowolnej chwili mogłem go anulować, gdy stwierdziłem, że lepiej podejść do przeciwnika od innej strony.
WWE 12 nie należy do najłatwiejszych gier – wręcz przeciwnie. Nowicjusze mogą mieć problemy z wygrywaniem na najniższym poziomie trudności, a bardziej wprawieni użytkownicy na normalnym będą musieli się nieźle napocić, by zdobyć upragnione zwycięstwo, nie wspominając już o wysokim. Wrestlerzy kierowani przez sztuczną inteligencję zachowują się świetnie: ich ataki są przemyślane, efektywne i oczywiście bardzo efektowne. Wszystko robią, jak należy, momentami nawet za bardzo – czasem sprawiają wrażenie ludzi w wersji 2.0. Warto w tym miejscu dodać, że kluczem do sukcesu nie jest wyłącznie użycie siły fizycznej kierowanej przez nas postaci, lecz wykazanie się zręcznością. Kiedy jesteśmy atakowani możemy przejść do ofensywy, wciskając odpowiednie przyciski we właściwych momentach (ikonki pojawiają się dosłownie na ułamek sekundy), i tym samym zablokować cios. Spora część rozgrywki skupia się właśnie na Quick Time Eventach, co mnie osobiście przeszkadzało, gdyż nie preferuję tego rozwiązania.
Głównym trybem rozgrywki w WWE 12 jest Road to Wrestlemania, na potrzeby której przygotowano aż trzy odrębne, bardzo ciekawie przedstawione historie. Każda z nich opowiada o innej postaci i – co istotne – zaliczamy je w odpowiedniej kolejności, a przejścia pomiędzy nimi są bardzo płynne. Pełno tutaj dialogów, przerywników filmowych oraz oczywiście starć, których wygrywanie prowadzi nas do upragnionej Wrestlemanii. Aby nie spoilerować napiszę tylko, że bohaterowie są bardzo różnorodni i – wreszcie – miałem ochotę bardziej zagłębić się w tym wariancie rozgrywki, co – jak już wspomniałem – przed rokiem przychodziło mi z trudem.
Oprócz Road to Wrestlemania w WWE 12 mamy także usprawniony tryb Universe. Początkowo rozgrywanie kolejnych pojedynków może być nudne, ale jeśli zagłębimy się bardziej w ten wariant, to dostrzeżemy, że tak naprawdę tworzymy go sami, zmieniając terminy, w których odbywają się kolejne gale, a także tworząc samodzielnie nowe widowiska. Może brzmieć to trochę jak w opisie prasowym, ale wierzcie mi, że naprawdę mamy tutaj ogromną swobodą działania i głównie od nas zależy to, co dalej będzie się działo na ekranie. Ponadto jeśli nie chcemy brać udziału w danej walce możemy użyć opcji symulacji i przejść do następnego starcia.
Jestem przekonany, że serwery WWE 12 będą oblegane przez graczy nie tylko do premiery „trzynastki” lub dopóty, dopóki nie zostaną one zamknięte przez THQ. Dzięki specjalnej opcji tworzenia w grze możemy przygotować dosłownie wszystko, co chcemy, i jak chcemy – nowych zawodników, nowe historie, nowe areny, a także wiele innych elementów. Twórcy za wszelką cenę chcą zatrzymać fanów wrestlingu jak najdłużej przy konsoli i czynią to w bardzo umiejętny sposób – w WWE 12 można grać praktycznie w nieskończoność, ciągłe świetnie się bawiąc. Zwłaszcza, że oprócz wyżej wymienionych trybów, możemy także spróbować swoich sił w multiplayerze dla maksymalnie dwunastu graczy (ring jest za mały na tylu wrestlerów, ale co się dzieje poza nim!) przez internet lub na kanapie, gdzie zmierzyć się może nawet czterech chętnych w rozmaitych wariantach (zwykłe jeden na jednego, dwóch na dwóch, walka w klatkach itd.).
