Nie spodziewając się po grze niczego dobrego można nieraz przeżyć miłe zaskoczenie. Tak było ze mną i Garshaspem irańskiego studia Fanafzar Game.
Nie spodziewając się po grze niczego dobrego można nieraz przeżyć miłe zaskoczenie. Tak było ze mną i Garshaspem irańskiego studia Fanafzar Game.
Wspomnianą rzeczą jest ukazanie kultury perskiej od podszewki - tematyka ta nie była zbyt szeroko omawiana na lekcjach historii, rzadko mamy z nią do czynienia również w innych grach. Kto zatem, jak nie potomkowie tego ludu, lepiej potrafiłby ukazać niewątpliwie bogaty dorobek tejże cywilizacji? Niestety, moje podejrzenia były błędne. Garshasp ani trochę nie przybliża nam tej kultury. Trudno doszukać się interesujących szczegółów architektonicznych na poszczególnych poziomach. Główny bohater nie gromadzi też praktycznie żadnych przedmiotów. Na domiar złego fabuła jest płytka, prostolinijna i przerabiana już tysiące razy - tytułowa postać na początku rozgrywki traci brata. Ginie on w walce z pewnym czarnym charakterem, który, jakby jedna tragedia rodzinna to było za mało, przejmuje rodową buławę, śmiercionośne narzędzie zagłady. Celem Garshaspa staje się więc pomszczenie brata i odzyskanie cennego przedmiotu. I tak zaczyna się wyprawa poszukiwawcza, w trakcie której na naszej drodze stają zastępy przeciwników. Brzmi znajomo? Aż za bardzo.
Poważną wadą z pozoru wydaje się fakt, że przez nieco ponad połowę gry nie zdobywamy żadnej nowej broni. Walczymy mieczem, który znajduje się w naszym wyjątkowo skromnym arsenale od samego początku. Dopiero po przejściu około 60 proc. kampanii zdobywamy drugi oręż - kręgosłup dinozaura zakończony jego czaszką. Wyprowadzane nim ciosy są mocniejsze, ale i siłą rzeczy wolniejsze, zatem jesteśmy w większym stopniu narażeni na kontry przeciwnika. Do końca gry władamy jedynie tymi dwoma (naprzemiennie, według własnego uznania) przedmiotami. Nie brzmi to, łagodnie mówiąc, najlepiej, ale w praktyce nie doskwiera aż tak bardzo. Wystarczy bowiem wspomnieć, że główny bohater doskonali się we władaniu każdą z tych broni, zdobywając z czasem nowe umiejętności radzenia sobie z wrogiem.
Garshasp był przed premierą przedstawiany jako typowa siekanka, tymczasem jest to tylko pół prawdy o tej grze. Irańska produkcja to w dużej mierze także platformówka i, co ciekawe, dopóki nie przyjmiemy tego do wiadomości, irytuje pracą kamery. W przeciwieństwie do innych slasherów, jest ona bowiem statyczna - nie można wpłynąć na jej położenie, ruch myszki nie powoduje tzw. rozglądania się postaci przewodniej po wskazanych kierunkach. Czasami bywa to wadą, ponieważ twórcy źle dobiorą punkt obserwacyjny. Podchodząc jednak do sprawy bardziej generalnie, rozwiązanie to przynosi więcej korzyści niż strat. Garshasp okazuje się mieć bowiem nie tylko bardzo przyzwoicie zaprojektowany system walki, ale także świetne i, co najważniejsze, pomysłowe sekwencje platformówkowe.
Czas na omówienie kwestii technicznych, a pod tym względem Garshasp niestety zawodzi. Wszelkie niedociągnięcia należy zapewne zwalić na bark niewielkiego doświadczenia Irańczyków w tworzeniu gier oraz niezbyt okazałego (prawdopodobnie) budżetu na stworzenie gry. Nie zmienia to jednak faktu, że błędy występują i trzeba je wypunktować. Poziomy pełne są niewidzialnych ścian, a jakby tego było mało główny bohater i przeciwnicy niekiedy blokują się w kuriozalnych miejscach. Dalekie od doskonałości są również animacje - brakuje w nich płynności. Grafika stoi na niskim poziomie, zarówno w zakresie postaci i plansz, jak również tła. Poszczególnym etapom brak szczegółowości. Co więcej, są one po prostu puste. Przez całą grę nie spotykamy ani jednej postaci niezależnej, próżno też szukać przedmiotów, z którymi można wejść w interakcję (poza wazami w początkowej fazie rozgrywki). Nieco lepiej wypada ścieżka dźwiękowa, ale też - mówiąc lakonicznie - nie ma się czym zachwycać.
Trzeba przyznać, że Garshasp zawodzi w kluczowych aspektach: fabuła jest nijaka, atmosfera mitologii perskiej ledwie wyczuwalna, kampania wystarcza ledwie na kilka godzin (mi przejście zajęło ponad siedem, ale grę da się z pewnością ukończyć szybciej - przyznaję bowiem, że utknąłem na kilku etapach), poziomy są ubogie w szczegóły, kwestie techniczne to melodia dawno minionej epoki, a walka finałowa zawodzi na całej linii. Po takiej cenzurce zwykle wystawia się notę z dolnych rejonów skali. W przypadku Garshaspa trzeba jednak wziąć pod uwagę, że nie jest to produkcja wysokobudżetowa, dlatego zwłaszcza na niedociągnięcia techniczne można przy końcowym werdykcie przymknąć nieco oko. A biorąc pod uwagę pomysłowe zaprojektowanie walki, oryginalność niektórych etapów, platformówkowy wymiar tego tytułu i rzadkie, acz udanie wykonane mini-gry logiczne, produkcja ta ląduje gdzieś w środku. Punkt dodaję za miłe zaskoczenie, jakim okazała się dla mnie ta irańska produkcja.
