Jesteśmy już przyzwyczajeni do tego, że na okładce gry oprócz tytułu i loga wydawcy znajduje się również zalecenie PEGI dotyczące wieku potencjalnych odbiorców. Dorasta nawet pierwsze pokolenie graczy, którzy nie pamiętają czasów, kiedy oznaczeń nie było. Jednak kto tak naprawdę umieszcza je na pudełkach? Czy są one obligatoryjne? I co oznacza tajemniczy skrót? Jeżeli choć raz zadawaliście sobie podobne pytania, nadarza się świetna okazja, aby znaleźć na nie odpowiedzi.
Jesteśmy już przyzwyczajeni do tego, że na okładce gry oprócz tytułu i loga wydawcy znajduje się również zalecenie PEGI dotyczące wieku potencjalnych odbiorców. Dorasta nawet pierwsze pokolenie graczy, którzy nie pamiętają czasów, kiedy oznaczeń nie było. Jednak kto tak naprawdę umieszcza je na pudełkach? Czy są one obligatoryjne? I co oznacza tajemniczy skrót? Jeżeli choć raz zadawaliście sobie podobne pytania, nadarza się świetna okazja, aby znaleźć na nie odpowiedzi.
PEGI czerpało w inspiracje z doświadczeń Kijkwijzera. Nie kopiowało jednak bezkrytycznie gotowych rozwiązań. Przede wszystkim uznano, że podział na cztery kategorie nie odpowiada etapom rozwoju psychiki dziecięcej. Stąd też decyzja o rezygnacji z oznaczenia AL (dla wszystkich) i „6”, na rzecz podziału na gry dostępne dla dzieci od trzech i siedmiu lat. Dzięki temu uzyskano odpowiednie kategorie dla odbiorców w wieku przedszkolnym, wczesnoszkolnym, gimnazjalnym, młodzieży uczącej się w szkołach ponadgimnazjalnych i dorosłych. Kolejnym odstępstwem od holenderskich standardów była rezygnacja z monochromatycznych barw, choć nie nastąpiło to od razu.
Oznaczenia wielobarwne pojawiły się w 2009 r., kiedy ISFE zadecydowało, że na wzór systemów brytyjskiego i niemieckiego, ikony PEGI kolorystyką nawiązywać będą do sygnalizacji świetlnej. Było to świetne posunięcie, które z pewnością przyczyniło się do łatwiejszej identyfikacji poszczególnych kategorii wiekowych przez osoby dokonujące zakupów. Przy okazji z oznaczeń zniknęły znaki "plus". Miało to poprawić zrozumienie znaczenia ikon wiekowych. Niezwykle ważne dla pełnej czytelności klasyfikacji jest wyjaśnienie, iż cyfra 3 czy 7 nie oznacza, że gra jest rekomendowana dla trzylatka czy siedmiolatka. Taki tytuł nie zawiera jedynie treści nieodpowiednich dla odbiorcy w tym wieku. Doskonałym przykładem tego, że klasyfikacja wieku nie jest tożsama z merytoryczną oceną gry, są chociażby managery piłkarskie, które zazwyczaj nie zawierają nieodpowiednich treści, lecz są za trudne dla młodszych graczy.
Kijkwijzer posiadał też inne rozwiązanie, które niemal w całości zostało zaadaptowane do ratingu PEGI. Chodzi o graficzną metodę opisywania treści produktu. Piktogramy zostały nieco zmodyfikowane, przez co stały się bardziej czytelne, jednak ich znaczenie pozostało w niezmienionej formie. W obu przypadkach informują one o występowaniu w grze wulgarnego języka, dyskryminacji, używek, elementów wzbudzających lęk, erotyki i przemocy.
Patrząc z perspektywy czasu można dojść do wniosku, że adaptacja tego elementu nie była najlepszym rozwiązaniem. Potwierdza to badanie Video Gamers in Europe – 2008 wykonane przez firmę Nielsen. W analizie wyników czytamy, że grafiki opisujące zawartość rozpoznaje poprawnie zaledwie co druga osoba, podczas gdy oznaczenie wieku jest oczywiste dla 93% ankietowanych. Wygląda na to, że metoda opisowa występująca w większości uznanych systemów klasyfikacji gier jest lepszym sposobem informowania nabywców o zawartości produktu rozrywkowego. Zaletą takiego rozwiązania jest również to, że pozwala ono na wskazanie stopnia nasilenia danego zjawiska. Tymczasem stosowanie wszelkich symboli czy graficznych oznaczeń wymaga dodatkowych objaśnień, kampanii reklamowych i informacyjnych. Przykładem takich działań są chociażby filmiki informacyjno-edukacyjne przygotowane przez Stowarzyszenie Producentów i Dystrybutorów Oprogramowania Rozrywkowego (SPIDOR), zajmującego się promocją PEGI w Polsce. Dlatego też od 2009 roku (wraz z wprowadzeniem koloru) ikony treści zyskały podpisy w języku kraju, do którego dany produkt dociera, dzięki czemu wiadomo, co oznaczają poszczególne piktogramy.
Ogólnoeuropejski system klasyfikacji gier jest systemem dobrowolnym. W praktyce oznacza to, że proces oceny zostaje dokonany na wniosek wydawcy, a jego pierwszym krokiem jest wypełnienie ankiety dostępnej na stronie systemu. Deweloperzy odpowiadają na zestaw 50 pytań dotyczących treści występujących w grze. Kombinacja udzielonych odpowiedzi skutkuje przyznaniem klasyfikacji, zarówno wieku, jak i treści. Po tej procedurze, trwającej zazwyczaj kilka dni, wydawca uzyskuje licencję na stosowanie określonych oznaczeń na produkcie oraz w materiałach promocyjnych. Aktualnie wszystkie gry podlegające ratingowi są sprawdzane przez administratora systemu - NICAM. Każdy wydawca ma obowiązek dostarczyć do tej instytucji próbkę gry zawierającą fragmenty potwierdzające poprawność udzielonych w kwestionariuszu odpowiedzi. Takie zasady powodują, że proces oceniania jest niezwykle sprawny i dlatego od kwietnia 2003 r. do sierpnia 2010 r. objął on przeszło 15.000 gier. Warto tu zaznaczyć, że aż połowa otrzymała rating „3”, a tylko 4% zostało uznanych za przeznaczone wyłącznie dla dojrzałego odbiorcy.
