Przyzwyczajamy się do złych rzeczy, za łatwo przyzwyczajmy. Tak jest w przypadku negatywnych opinii o grach, głoszonych przez pewne skrajne ideowo grupy. Przyzwyczajamy się tak, że uwierzymy niemal we wszystko...
Przyzwyczajamy się do złych rzeczy, za łatwo przyzwyczajmy. Tak jest w przypadku negatywnych opinii o grach, głoszonych przez pewne skrajne ideowo grupy. Przyzwyczajamy się tak, że uwierzymy niemal we wszystko...
Istnieje pewne prawo, sformułowane jasno i podparte wstępnymi dowodami w postaci badań przeprowadzonych w The Ohio State University School of Communication. Mówi o tym, że nie sposób jest stworzyć parodii postawy fundamentalistycznej (w rozszerzeniu jakiejkolwiek ekstremistycznej) tak, by nie była ona mylona z fundamentalizmem (ekstremizmem). Prawo to sformułował Nathan Poe w sierpniu 2005 roku w stosunku do parodii kreacjonizmu. Mimo poszerzenia zakresu wciąż określane jest ono jako Prawo Poego, bo działa tak samo. Wczoraj przekonałem się, jak bardzo prawdziwa jest owa zasada, czytając artykuł na portalu christwire.org poświęcony grze Assassin's Creed Revelations.
Nie inaczej zdarzyło się w przypadku artykułu o grze Assassin's Creed Revelations. Na niemal dwieście komentarzy, często bardzo obszernych, tylko kilka należało do osób, które skapowały się, że mają do czynienia z tekstem parodystycznym. Wiecie co w tym jest najbardziej przerażające? Stek bzdur w artykule rozjeżdża półkule, ale my, gracze, jesteśmy tak przyzwyczajeni do absurdalnych ataków, że większość czytelników łykała to wszystko jak młode pelikany. Zacznijmy od tego, że autor twierdził, że grał i testował na dzieciach grę, która ma się przecież ukazać za pół roku. Napisał też, że stworzyła ją komunistyczna firma Capcom (w świecie christwire.org Japonia jest w rzeczywistości częścią Chin). No i że Ezio zabija wrogów w zemście za... śmierć swojego kochanka, Altaira. Takich pyszności jest więcej, polecam lekturę.
Na naszym własnym podwórku też mamy krytyków grania. Co ciekawe, podobnie jak w USA wywodzą się oni z pionu konserwatywno-chrześcijańskiego. Nie tak dawno najpoczytniejszy tygodnik opinii, czyli Gość Niedzielny uraczył nas bynajmniej nie parodystycznym felietonem Wojciecha Wencela, w którym to znany mniej lub bardziej (zależnie od kręgów) poeta i eseista bezlitośnie rozprawił się ze "Starymi chłopami grającymi na kompie". Może nie powinienem tu jakoś specjalnie oceniać Autora (będącego niemalże moim rówieśnikiem, czyli starym chłopem) i jego poglądy, ale akurat ten felieton średnio mu wyszedł i pachnie na kilometr koniunkturalizmem środowiskowym. Najwięcej jednak dla sprawy przyzwyczajania graczy do ataków na nich zrobił ojciec Natanek.
Patrzę na to wszystko i mimo tego, żem stary chłop, ni w ząb nie mogę zrozumieć, czemu konserwatywni, katoliccy luminarze tak uparcie biorą sobie na cel gry. To znaczy rozumiem na jakimś poziomie, pisywałem i o niezrozumieniu rodzącym agresję, ale dalej mam wrażenie, że jest w tym cyrku coś całkowicie abstrakcyjnego. Nawet uzbrojony w wiedzę z zakresu socjologii czy psychologii społecznej, wciąż nie ogarniam tego ogromu nienawiści. Dlaczego druga strona nie spróbuje choć dotknąć gier, zobaczyć czym są? Ślepe ataki idą jeden po drugim, zarówno ze strony osób natchnionych, jak i całkiem - zdawałoby się - zrównoważonych.
Tak, fundamentaliści przyzwyczaili mnie do tego, że mogą zaatakować dowolną grę i zrobią to w tak niewyobrażalnie idiotyczny sposób, że łyknę w pierwszej chwili nawet artykuł wesołych jajcarzy z christwire.org. Ja, dziennikarz, nauczony analizy i badania źródła, dopiero po kilkudziesięciu sekundach osłupienia zacząłem sprawdzać, czym jest portal na którym zamieszczono publikację! Cytując polskiego duszpasterza, idola internetu, zapytuję: "Jak nam to wkręcono?". Owszem, bronimy się śmiechem, ale w zasadzie czemu w ogóle ktoś stawia nas w pozycji do obrony?
