Kilka godzin stania w kolejce, by wziąć do ręki kontroler nowej konsoli stacjonarnej i przez chwilę pograć w minigry lub poruszać kamerą w demach technologicznych. Tylko Nintendo potrafi zagwarantować takie atrakcje.
Kilka godzin stania w kolejce, by wziąć do ręki kontroler nowej konsoli stacjonarnej i przez chwilę pograć w minigry lub poruszać kamerą w demach technologicznych. Tylko Nintendo potrafi zagwarantować takie atrakcje.
Trzeba przyznać, że wygląda intrygująco. Kontroler-tablet ma sześciocalowy touchscreen, na którym może być wyświetlany obraz streamowany z konsoli, ale także może posłużyć jak drugi ekran do zarządzania ekwipunkiem. W takiej kombinacji przywodzi na myśl DSa – telewizor to odpowiednik górnego ekranu przenośnej konsolki, a tablet – dolny, dotykowy ekran. Sony proponuje granie w gry na PS3 w domu, i w te same gry na PSVita poza domem. Można tylko zgadywać, czy Nintendo spróbuje w jakiś sposób zaadaptować to rozwiązanie do swoich gier.
Tablet wygląda leży w dłoniach, pod warunkiem, że nie mamy małych rąk. Nintendo nie powiedziało, że to ostateczny design urządzenia, ani że nie pojawi się mniejsza wersja. Na razie jednak trudno wyobrazić sobie jak dzieci miałyby na tym grać, żeby było im wygodnie. Jeśli chcemy położyć środkowe palce na spustach znajdujących się z tyłu, wskazujące na bumperach (L i R), a kciuki na analogach, to bardzo niewygodnie sięga się do znajdujących się pod analogami przycisków i krzyżaka. Lepiej trzymać palce wskazujące na spustach i je przesuwać na bumpery. Warto jeszcze wspomnieć o circle padach, czyli grzybkach analogowych. To nie są gałki, jak w padach, a grzybki jak w przenośnych konsolach, tyle że są wygodniejsze od tego z PSP, a mniejsze, ale bardziej masywne niż ten z 3DSa. Znajdują się na jednej wysokości – nad przyciskami i krzyżakiem, czyli tak jakby w 3DSie dodać analoga nad A,B,X i Y. Graczom przyzwyczajonym do pada od Xboxa 360, w którym gałki rozmieszczone są asymetrycznie, może wydawać się to nienaturalne, ale prawdopodobnie przy takich gabarytach tabletu, to było jedyne sensowne rozwiązanie, by trzymało się go w trakcie grania w miarę wygodnie.
Jedyną poważną grą, którą naprawdę warto było sprawdzić, okazał się... nie, żadna propozycja Nintendo, a shooter Ubisoftu Ghosft Recon: Online. Bynajmniej nie dlatego, że oferował dużą porcję rozgrywki. To była jedyna gra, w której można było przykleić się do osłony, wychylić się i pociągnąć za spust. Jeśli chodzi o oprawę, można mówić o lekkim zawodzie, bo nie jest to najwyższa półka obecnej generacji gier, a przecież Wii U ukaże się dopiero w przyszłym roku, więc do tej pory poprzeczka zostanie zawieszona jeszcze wyżej. Prezentowany fragment rozgrywki wyglądał jak jakiś trening bojowy, ponieważ bohater walczył z jakimiś małymi robotami bojowymi. Do ludzi nie strzelał – może Nintendo nie życzyło sobie takich scen na pierwszym pokazie nowej konsoli?
Ciekawsze rzeczy działy się na tablecie. Trójwymiarowa mapa okolicy prezentowała się efektownie, fajnie było również zarządzać ekwipunkiem dotykając ekranu – wybierać bronie, obracać je, by obejrzeć je z każdej strony. Wygrała opcja wysłania drona zwiadowczego i kontrolowanie go za pomocą wirtualnego pada wyświetlonego na ekranie, takiego jak w często pojawia się w grach na iPhone’a. Teoretycznie jest możliwe jednoczesne kontrolowanie drona i żołnierza. Nie wiem czy taka ekwilibrystyka ma sens, ale pobudza wyobraźnię i pokazuje, co może być zrobione w grach na Wii U.
Zabawna była giereczka z piratami stanowiąca wariację na temat Rhythm Heaven, w której należało poruszać tabletem w różnych kierunkach w odpowiednim rytmie. Ale to tak naprawdę żaden pokaz możliwości urządzenia, a na dodatek akcja toczyła się w koszmarnie wolnym tempie, co dodatkowo blokowało kolejkę. Generalnie zabrakło czegoś, o czym można by pisać pieśni. Mamy tylko prototypy i choć wystarczyły one, by zachęcić dziennikarzy z całego świata do stania trzy dni w gigantycznych kolejkach do konsoli, na razie nie pokazały potencjału drzemiącego w Wii U. A w ostatecznym rozrachunku na pewno nie okazały się warte tego, by stać i marnować okazję zagrania w wiele świetnych tytułów.
