Magia z Oriona
Prototyp
Pomysł uzyskał pełną akceptację wydawcy, mającego wciąż w pamięci niespodziewanie wielki sukces, jaki odniosła opierająca się na dość podobnych założeniach Cywilizacja Meiera. Oczywiście, poza samą koncepcją rozgrywki opierającą się na słynnym 4X (eXplore, eXpand, eXploit, eXterminate) gry te różniło od siebie niemalże wszystko, począwszy od zupełnie innego settingu, a skończywszy na sposobie przedstawiania starć. Projekt uzyskał zielone światło, a zespół Barcii przystąpił do prac nad zupełnie nowym tytułem, opartym wszakże w znakomitej części na prototypowym Star Lords. Ten ostatni został zaś po latach, przy okazji premiery Master of Orion III, udostępniony na licencji freeware i wciąż można go pobrać z serwisu FilePlanet lub też oficjalnej strony MoO III. Jest to bez wątpienia nie lada gratka dla wszystkich miłośników starego, dobrego Master of Orion – rzadko kiedy mamy bowiem możliwość zapoznać się z czymś takim, jak w pełni grywalny produkt koncepcyjny. 
Wróćmy jednak do samej gry, której premiera miała miejsce w 1993 roku. To właśnie ona zainspirowała recenzenta Alana Emricha do stworzenia słynnego określenia 4X, którym od tego momentu zaczęto określać wszelkie gry podobne do Civ, czy też właśnie Master of Orion. Najlepszą jednak recenzją była dla niej doskonała sprzedaż, entuzjastyczne opinie graczy oraz fakt, iż po dziś dzień pozostaje ona niedoścignionym wzorem dla wielu miłośników turowych strategii. 
Trudno zresztą się temu dziwić, gdyż pod wieloma względami Master of Orion przewyższa osławioną meierowską Cywilizację – jego jedyną, poważną wadą wydaje się być jedynie mniej lubiany przez niektórych graczy setting oparty na klimatach hard science fiction. Przede wszystkim bowiem w grze zaimplementowano genialne w swej prostocie mechanizmy, które skutecznie zapobiegają powtarzalności kolejnych rozgrywek. Chodzi tu głównie o niemalże całkowite wyeliminowanie znanego z innych gier tego typu – z Civ włącznie – efektu opracowania jednej i uniwersalnej, optymalnej ścieżki rozwoju. W Master of Orion zmienia się bowiem nie tylko losowy kształt świata – tutaj nawet w obrębie zaledwie dziesięciu predefiniowanych dostępnych ras za każdym razem otrzymamy praktycznie inny zestaw przeciwników. Wynika to z prostego mechanizmu – politykę każdej z ras determinują losowo dobierane przed każdą rozgrywką (z palety dostępnej dla danej nacji) dwa współczynniki: osobowość i cel (personality i objective). W przeciwieństwie do wielu innych gier, w MoO ma to wręcz kluczowe znaczenie dla sposobów działania SI, począwszy od przyjęcia odpowiednich priorytetów w badaniach, a skończywszy na wpływie na dyplomację. 
Pozwala to na stworzenie w każdej z kolejnych gier praktycznie niepowtarzalnej palety przeciwników. Oczywiście sceptycy mogliby stwierdzić, że – podobnie jak w Civ – nie może to mieć jakiegoś szczególnie dużego wpływu na rozgrywkę. Otóż nie! Master of Orion między innymi właśnie z tego powodu wymaga niezwykłej elastyczności z naszej strony. Kilka pierwszych rozgrywek może stanowić niezłe zaskoczenie dla niespodziewających się takiego rozwiązania graczy – w drugiej, trzeciej i czwartej grze teoretycznie wciąż ci sami Alkari będą zachowywać się w zgoła inny sposób! Oczywiście każda z nacji dysponuje również przypisanymi na stałe rasowymi bonusami i wadami, które pomyślane zostały w taki sposób, by całkowicie zróżnicować rozgrywkę każdą z nich. Nie są to wbrew pozorom różnice czysto kosmetyczne – dotyczą bowiem dziedzin na tyle znaczących, iż same z siebie narzucają zupełnie inny styl rozgrywki. 
W 1996 roku na rynku pojawiła się nowa gra z cyklu, zatytułowana Master of Orion II: Battle at Antares. Oparta została w znakomitej większości na pomysłach z pierwszej części – kilka elementów zostało nieco rozbudowanych, dodano nowe rasy, jednak kolejne ze zmian wywołały mieszane uczucia graczy. Dotyczyło to głównie systemu zarządzania koloniami, czy też teoretycznie bardziej rozbudowanej, w praktyce jednak mniej skutecznej dyplomacji. Jedną z najbardziej znaczących zmian, w dużym stopniu wpływających na żywotność gry, było jednakże dodanie opcji pozwalającej na stworzenie własnej, unikalnej rasy. To, w połączeniu z możliwością prowadzenia rozgrywki w trybie multi player (w tym jak zawsze rewelacyjnie integrujący hot-seat), sprawiło, że tytuł ten szybko znalazł rzesze fanów i stał się kolejnym sukcesem studia. Warto dodać jeszcze, że w 2003 roku posiadający prawa do marki Infogrames próbował wskrzesić legendę przy pomocy deweloperów ze studia Quicksilver Software, jednak reanimacja zakończyła się połowicznym sukcesem. Pacjent co prawda nie zmarł, z drugiej jednak strony był ledwie cieniem swych wielkich poprzedników. Całkiem ciekawie prezentuje się natomiast oparty na licencji GNU projekt FreeOrion, który pobrać można z 
Niestety, gra miała też kilka bardzo poważnych wad, z których chyba najważniejszą były rozliczne bugi, niejednokrotnie powodujące całkowite wyłączenie się programu. Na szczęście część z nich poprawiono w kolejnych łatkach, pamiętajmy jednak, że w 1994 roku Internet nie był jeszcze tak rozpowszechniony jak obecnie, w związku z czym wielu graczy skazanych było wciąż na obcowanie z mocno zabugowanym tytułem. Kolejną z poprawionych w patchach wad była – można pokusić się o użycie takiego słowa – beznadziejna sztuczna inteligencja, której zachowanie potrafiło niekiedy wprawić grających w prawdziwe osłupienie. Mimo iż były to wady bardzo poważne, gra sprzedawała się nad wyraz dobrze, a przez wiele osób – w tym wspominanego już Alana Emricha – okrzyknięta została „gra życia”, zaś serwis GameSpy umieścił ją w 2000 roku w swoim Hall of Fame. 
Poza tymi trzema kultowymi tytułami Simtex opublikował jeszcze tylko jedna grę – 1830: Railroads & Robber Barons, która była komputerową adaptacją popularnej planszówki, będącej swego czasu inspiracją dla Sida Meiera. W chwili, gdy okrutne prawa rynku dosięgły firmę-matkę, ekipa SimTeksu pracowała właśnie nad taktyczną strategią turową Guardians: Agents of Justice. Niestety, projekt ten nigdy nie doczekał się realizacji. W roku 2001 decyzją wierchuszki Infogrames Entertainment SA, rozpoczął się proces zamykania lub wchłaniania kolejnych studiów deweloperskich należących do MicroProse. Tak zakończyła się historia tego niegdysiejszego giganta. Tak również dokonał się żywot jednego z jego najbardziej kreatywnych satelitów: studia SimulationTexas. 