Są sprawy i sprawki... filmy i filmiki...
Z oczywistych względów nie wypada zdradzać dalszego przebiegu fabuły, ale coś jednak napisać się godzi, by zaznaczyć, że film w warstwie fabularnej zdecydowanie nabiera polotu. Może więc spróbujmy posłużyć się porównaniem. O ile od początku oglądamy pewną sytuację, która nie do końca nam się podoba, o tyle później przyglądamy się podobnej, ale patrzymy już na nią pod zupełnie innym kątem. I okazuje się jednak, że ma ona głębszy sens. Scenariusz, choć widać, że w kilku miejscach dopychany kolanem niczym ubranie w niedomykającej się walizce, jako tako trzyma się kupy. Historia rozpisana jest na kilkanaście osób, które w dość zagadkowy sposób łączą układy związane z tajnymi dokumentami, na których – jak się okazuje – można zarobić niemałe pieniądze.
Teczki Roberta Wista to jednak kino, które nie do końca można uznać za udane. Chociaż historia jakoś wychodzi na prostą, nasuwając przy tym przemyślenia dotyczące minionej epoki i tego, jaki wpływ mają jej relikty na dzisiejszych ludzi, to kilka innych elementów sprawia, że szwy i potknięcia widać gołym okiem. Przede wszystkim postacie są jednowymiarowe. Jeśli biznesmen, to dbający tylko o przyrost zer na koncie i dobro własnej córki. Jeśli polityk, to taki, który chce się nachapać i zlikwidować konkurencję. Jeśli zakochana dziewczyna, to mimo dorosłości w pełni zależna od ojca i nie potrafiąca o niczym zadecydować na własną rękę. Zapewne to z tej płaskości charakterów wypływają w efekcie niedomknięte wątki lub banalne rozwiązania. 
Nie zachwycają również dialogi, które zwyczajowo już, jak to bywa w polskim filmie, są oderwane od żywego języka, mocno teatralne. Oczywiście, nie w każdym momencie, ale jednak sporo takich wpadek jest. Gorzej, że realizatorzy każą czasami rozmawiać bohaterom w całkowicie chybionych miejscach i ustawieniach. Bo czyż rozmowa dwóch postaci siedzących w fotelach obok siebie przodem do kamery może wydać się naturalna? W pierwszej części filmu rażą też rozwiązania scenograficzne. Rozumiemy, że hotel poza sezonem świeci pustkami, ale przecież jego właściciel nie jada raczej obiadów na głównej sali bankietowej. Te scenograficzne pomysły sprawiają wrażenie nieprzemyślanych i wykombinowanych w ostatniej chwili. Tak jakby filmowcy najpierw obgadali szczegóły dotyczące sceny, a potem padło pytanie: „No to gdzie kręcimy? No jak to – gdzie? Tu gdzie stoimy...”. 
Teczki to drugi film w reżyserii Roberta Wista i przyznać trzeba, że po całkowicie chybionym i kompletnie nieśmiesznym RajuUstopy wypada o niebo lepiej. Nadal to jednak kino nie w pełni profesjonalne. Produkcje Wista zaliczyć można do tego samego przedziału, co autorskie dzieła Mariusza Pujszo. Obaj panowie zresztą mają jeszcze jedną wspólną cechę: niemal wszystkim – od scenariusza, przez reżyserię, na produkcji skończywszy – zajmują się osobiście. Nie jesteśmy pewni, czy to dobre rozwiązanie... 