To czwarty i ostatni z materiałów poświęconych Hellgate: London. Obserwowanie reakcji czytelników po poprzednich częściach to czysta rozkosz. Dowodzi tego co wiedzieli juz nasi przodkowie: „Co jednemu pachnie, to drugiemu śmierdzi”. Postaramy się więc nie wychwalać lub ganić tytułu tak po prostu. Spróbujemy podyskutować o mocnych i słabych stronach produkcji.
Zalety – czyli jak nasi dziadowie mawiali, przewagi
Największą zaletą H:L miało być umiejscowienie jego akcji w Londynie. Chwalili się odwzorowaniem oryginalnych lokacji miasta i stworzeniem dynamicznego generatora tych lokacji, których na mapie współczesnego Londynu nie znajdziemy. I rzeczywiście, to co się bierze z odwzorowania kojarzy się ze zdjęciami miasta z okresu niemieckich bombardowań podczas II Wojny Światowej. Generator działa sprawnie i jest kreatywny. Ogólnie można powiedzieć że producenci mieli rację. Oczywiście ma to i swoje wady, ale o nich w innej części tekstu. Na razie zaliczamy to na korzyść gry.
Mnogość wyposażenia. O tak! Alleluja! Johny Rambo widząc te wszystkie strzelające zabawki zapłakałby rzewnie ze szczęścia, a nie tylko w przypadku broni jest w czym wybierać… Sama ilość typów zachwyca, a dodajmy do tego zróżnicowanie ze względu na poziom przedmiotu czy jego unikatowość, i otrzymamy kilkaset egzemplarzy wyposażenia. To zaś, co czyni zabawę z przedmiotami naprawdę ciekawą, to modyfikacje. Modyfikować przedmioty możemy na trzy różne sposoby: przy użyciu modułów (paliwo, amunicja, pociski, technologie i relikwie), przy użyciu nanokuźni (wpychamy do środka dodatkowe podzespoły), oraz nadając przedmiotowi unikalne cechy (Augmentator 3000). Ewidentnym unikatem jest tu nanokuźnia, która pozwala zachować przedmiot w użytku mimo znacznej zmiany poziomów. Ostatnią, niewątpliwie ważną cechą wyposażenia, jest stylistyka. Wygląd przedmiotów zwyczajnie zachwyca.
Postacie to ostatni z panelowych elementów zachwalanych przez marketingowców. O ile liczba klas wypada dość skromnie, to w zasadzie w zupełności wystarcza. Istnieje dość duża swoboda kształtowania wyglądu postaci, a same modele poruszają się z przyjemną dla oka gracją. Ogólniki wypadają korzystnie dla H:L, niestety jak zwykle diabeł tkwi w szczegółach.
I na koniec omawiania zalet kilka ciekawostek. Pierwszą z nich jest mini gra, taki rodzaj zbierania grzybków z Super Mario Bros. W prawym dolnym rogu, tuz nad paskiem zadań wyświetlane są ikony symbolizujące konkretne cechy z gry. Zabawa polega na wyeliminowaniu konkretnej liczby stworzeń obdarzonych takimi cechami. Nagrodą za spełnienie wyzwania jest poprawa jakości znajdowanych przedmiotów (dropów).
Kolejną atrakcją jest jedna z map, którą pokonuje się w trybie pseudo RTS’a. Raczej prosty motyw, ale uatrakcyjnia grę. Tak samo zresztą jak to, że postacie można prowadzić z perspektywy pierwszej lub trzeciej osoby. W Hellgate: London wyraźnie widać sensowność zastosowania owego rozdziału.
O wadach, czyli jak nasi dziadowie mawiali – przywary
Naszą wyliczankę zaczniemy dla odmiany od postaci. Największe wątpliwości budzi zrównoważenie klas. Już po pierwszych 10 poziomach widać, które zaliczymy do kategorii samograjów, a które w grze pojedynczej są ciężko grywalne. Skromnie prezentuje się również drzewko umiejętności, co w połączeniu z brakiem możliwości wprowadzania zmian w rozdysponowywaniu punktów, psuje znaczną część przyjemności płynącej z gry.
Mimo sporej liczebnie listy przeciwników, mniej ciekawie prezentuje się zróżnicowanie modeli. Część potworów różni się od siebie tylko i wyłącznie kolorystyką i posiadanymi zdolnościami. Dobrym przykładem jest tu stwór o nazwie Sługa, w którego nazwie jako drugi człon pojawia się sposób ataku. I tak Sługa Ostrzy będzie bił wręcz, a Sługa Błyskawic raził nas elektrycznością. W każdej z czterech kategorii jest może około siedmiu do dziesięciu modeli, które pod różnymi nazwami, z niewielką tylko zmianą wyglądu wystawiane są do walki.
Do listy wad trzeba doliczyć jeszcze niestabilność gry (zepsuta optymalizacja) oraz rozliczne bugi, których po prostu nie wyeliminowano. O części z nich wspominaliśmy już przy omawianiu betatestów wersji sieciowej, nie będziemy się więc powtarzali. Zwrócimy tylko uwagę na błąd, który może nas kosztować utratę postaci. W czasie rozgrywki pojawiają się sytuacje, kiedy pewne elementy aktywują się dopiero po wykonaniu związanych z nim zadań. W efekcie istnieje obszar gry, do którego, uprawiając swobodną wędrówkę, nie jesteśmy w stanie się dostać. Jeżeli znajdziemy się w takim obszarze, najgorsze co może nam się przytrafić to przerwa w rozgrywce (czy to z własnego wyboru, czy w wyniku wysypania się gry), ponieważ opcja zapisu stanu gry nie istnieje, a ustawienia z tych obszarów nie są zapamiętywane. W efekcie może okazać się, że nie jesteśmy w stanie kontynuować rozgrywki, a postać nadaje się już tylko do oglądania.Zawiłość opisu może zdumiewać, ale staraliśmy się nie zdradzać elementów fabuły. Jedynym ewentualnym ratunkiem przed takimi niespodziankami może być „back up” plików z postacią. Pytanie polega tylko na tym, jak często go robić, i ile wersji tego samego pliku można trzymać.
No i dobrze
Bugi nie są niczym, czego nie mogłyby wyeliminować łatki. Rozwój i równowaga klas, tak samo jak atrakcyjność kolejnych plansz, mogą zostać poprawione w dodatku. Chociaż to pierwsze nie razi aż tak bardzo przy grze wieloosobowej, tam postacie z różnych klas dobrze się uzupełniają. Jednak tylko dlatego warto mówić o tych możliwościach, że H: L jest grywalny. Człowiek siada do kompa i wie, ze zabawa żeruje na jego ciekawości. Bo zawsze będzie ciekawić, czy kolejny przedmiot który wypadnie z potwora będzie lepszy od tego który się posiada. I zabierze się za grę raz jeszcze, żeby sprawdzić czy inny schemat rozwoju nie sprawdzi się lepiej. To właśnie zaspokojenie tej ciekawości ciągnie ludzi do gry. Jeżeli autorzy dołożyli starań aby tą ciekawość podsycać, a w przypadku omawianego tytułu tak jest, to nie można mówić o porażce.
