Jeden Aleksander z kreskówki o pszczółce Mai wiosny nie czyni i ogólnego wizerunku nie zmienia. W grze Ratatuj, powstałej na podstawie filmu ze studia Pixar, mamy jednak do czynienia z wyjątkowym szczurem. Można by wręcz stwierdzić, że ze szczurem arystokratą. Remy - takie bowiem miano nosi główny bohater - to istota nie dość, że dobroduszna, ale też obdarzona przez los wykwintnym smakiem oraz szczególnym talentem. 
Gra rozpoczyna się gdzieś na francuskiej prowincji, gdzie gromadka szczurów pod wodzą rodziciela Remy’ego dokonuje codziennego aktu zaboru mienia (czytaj: jedzenia) w pewnym małym wiejskim domku. Niestety nasz bohater, zamiast ograniczyć się do rabunku wiktuałów i śmieci, postanawia powiększyć łup o książkę kucharską niejakiego Gusteau. Akcja ta ma dla szczurzej społeczności nieoczekiwane i nader ponure konsekwencje. Obudzona nagle Właścicielka posesji – dama w podeszłym już wprawdzie wieku, przy użyciu broni palnej odpiera intruzów i zmusza do natychmiastowej ucieczki. W ten sposób, po trudnej podróży rzeką, bohater nasz wraz z rodziną ląduje w podziemiach Paryża – miasta, które nie wiedzieć dlaczego uznawane jest za stolicę europejskiej kuchni. I w Paryżu rozgrywa się właśnie cała akcja gry. 
Jako że Ratatuj jest produkcją zaadresowaną zdecydowanie do młodszych graczy, nie należy spodziewać się zbyt wiele zarówno po fabule jak i stopniu komplikacji gry. Ta pierwsza jest skrajnie liniowa i podporządkowana filmowemu pierwowzorowi. Co do rozkoszy intelektualnych... cóż, są one dopasowane do potencjalnego klienta, ergo: dorosły użytkownik gry będzie raczej ziewał. Natomiast, jeśli chodzi o warstwę zręcznościową – jest czym się pobawić. Mini gierki, którymi usiana jest cała akcja, dla dziecka mogą stanowić miłe wyzwanie i odpoczynek od ciągłego biegania z Remym po kanałach, domach i ulicach miasta (między nimi nie ma wielkich różnic, jeśli chodzi o poziom czystości, ciekawe czy po zejściu z głównych szlaków turystycznych prawdziwy Paryż okazuje się też tak... hmm... „umorusany”?).
Światła i cienie wielkiego miasta
Walka jest tym, co tygrysy lubią najbardziej. Takie czasy, że zamiast gonić Tatarów po Dzikich Polach czy maczugą tłuc mamuta, wyżywa człek swój instynkt wojownika na bytach wirtualnych. Zaś na drodze do szczęścia i czapy kucharskiej stoi Remy’emu legion wrednych kurczaków, karaluchów i innego plugastwa (plugastwo – hmm... czy to nie powinno odnosić się do szczura?). Kiedy nie da się - lub nie opłaca - przeciwnika ominąć, pozostaje nam tylko bój. W tym celu nasz bohater używa ogona, którym z morderczą precyzją smaga adwersarzy. Inną, nie mniej morderczą w łapkach szczura, bronią jest drewniana łyżka – idealne narzędzie do wysyłania wścibskich i agresywnych kurczaków do drobiowego Abrahama na piwo. Bronią bardziej masowego rażenia jest nadmuchiwana piłka, przy pomocy której można dokonywać masakr wśród pająków i innego robactwa. Do tego samego celu służą butelki z ostrym sosem, pełniące szczytną rolę materiałów wybuchowych. 
W paru miejscach autorom gry coś się jednak najwyraźniej pomyliło lub zabrakło pomysłu. Strzelające śmiercionośnymi pociskami kury i koty wyglądają cokolwiek groteskowo. Owszem, mamy do czynienia ze światem kreskówkowym, ale to jakoś do niego nie pasuje. Za to wałęsające się po Paryżu kundle są naprawdę urocze. Po drodze przyjdzie nam jeszcze forsować liny porozwieszane nad przepaściami, zjeżdżalnie w rurach, udawać nietoperza po celnym przywitaniu artylerii przeciwlotniczej - czytaj: spadochroniarza. Ogólnie rzecz biorąc zręcznościowych atrakcji nie brakuje.
