W pierwszym AoE można było kierować cywilizacjami starożytnymi. Cześć druga przenosiła do średniowiecza. Twórcy kontynuują wycieczkę przez epoki, i teraz czas na wiek wielkich odkryć i kolonizacji Nowego Świata.
Fantazje scenarzysty
W Age of Empires 2 kampania prezentowała wydarzenia historyczne. Tym razem twórcy odeszli od tego pomysłu i prezentują historię trzech pokoleń rodu Black. Przy tym wyraźnie poniosła ich fantazja – w pierwszym akcie bohaterem jest rycerz zakonu Joanitów, broniących Malty przed turecką nawałą. W trakcie walk, bohater odkrywa starą, kamienną bibliotekę Azteków i dostaje rozkaz wyruszenia do Nowego Świata, aby przeszkodzić Turkom w dotarciu do świętego miejsca, opisanego w odnalezionych tekstach. Co Aztekowie robili na Malcie, tylko twórcy gry wiedzą. 
Pomijając cuda fabularne, to kampania jest przygotowana ciekawie. Chce się grać i poznawać dalsze losy bohaterów, zwłaszcza że zbyt trudne to nie jest – herosi są nieśmiertelni. Jeśli polegną w trakcie starcia, przez pewien czas zwijają się z bólu na ziemi, a ich życie samoczynnie się regeneruje. Także poziom trudności scenariuszy nie jest zbyt wygórowany, na co weterani poprzednich części mogą kręcić nosem. Duża w tym zasługa AI, które nie zachwyca. Atakuje schematycznie, zawsze z tego samego kierunku, nawet jeśli jego wojska są ciągle masakrowane. Na szczęście, to problemy tylko kampanii, w potyczce jest już lepiej. Oczywiście tryb single, to właściwie tylko rozgrzewka przed multiplayerem, kiedy to naprzeciwko stają żywi ludzie, którzy już potrafią stosować różne sztuczki (a przynajmniej powinni – jak wszędzie, tu również zdarza się trafić na grających gorzej, niż komputer). 
Grający w poprzednią część serii, mogą poczuć się nieco zawiedzeni ilością dostępnych nacji – „tylko” osiem, podczas gdy poprzednio liczba ta była już dwucyfrowa. O ile w kampanii tradycyjnie nacje są odgórnie narzucone, o tyle w multi i potyczce można dowodzić dowolną z nich. Wybrańcami programistów zostali: Hiszpanie, Niemcy, Rosjanie, Francuzi, Brytyjczycy, Turcy, Holendrzy oraz Portugalczycy. Do tego dochodzi 12 plemion indiańskich, jednak te są tylko niezniszczalnymi, neutralnymi osadami rozrzuconymi po mapach. Europejczycy mogą tylko budować faktorie w pobliżu indiańskiej osady i w ten sposób zawierać sojusz z plemieniem, uzyskując dostęp do specjalnych jednostek. Cóż, pokazywanie, jak naprawdę biali traktowali rdzennych mieszkańców Ameryki, też jest obecnie bardzo niepopularne.
Moja metropolia
Formalnie, to stolica mocarstwa, pod którym służymy. W czasie gry metropolia zdobywa kolejne poziomy, umożliwiając zdobycie większej ilości kart, z których gracz układa własną talię, podzieloną w grze na ery (Odkryć, Kolonizacji, Fortów, Przemysłowa oraz Mocarstw). Wszystko po to, aby zapewnić zamorskie wsparcie dla kolonii. Częścią kart można zagrać tylko raz, inne są wielokrotnego użytku. Opcji jest dużo – sprowadzenie surowców, kolonistów, nowych żołnierzy, ulepszenie niektórych budynków. Jednak metropolia nie daje nic za darmo – najpierw trzeba udowodnić, że wysłane surowce nie idą na marne i kolonia się rozwija, a to jest reprezentowane zdobywaniem doświadczenia. Te otrzymuje się niemalże za wszystko – od znajdywania skarbów, poprzez zabijanie jednostek wroga, a nawet za stawianie swoich budowli. Można również postawić faktorię przy szlaku handlowym (na mapie są do tego odpowiednio przygotowane miejsca).
Twórcy znaleźli jeszcze jedno zastosowanie dla metropolii – jest ona czymś w rodzaju profilu gracza przy grze multiplayer oraz skirmishu. Gra zapamiętuje, jaki poziom zdobyła stolica w trakcie dotychczasowych gier. Jedyna wada tego, to fakt, iż początkowo można czuć się nieco zagubionym, gdy przy próbie zagrania drugiej bitwy pierwsze co wyskakuje, to okno miasta, zamiast oczekiwanego menu wyboru frakcji, jednak pomysł sam z siebie znakomity. 
Gdzie ten HAVOK?
Problem jest jeden – bez artylerii nie ma fizyki. Oczywiście, armaty czy moździerze są bardzo przydatne, ale też da radę bez nich żyć. Można było oczekiwać, że jednostki odpowiednio zachowają się też przy ostrzale ze zwykłego muszkietu, a tymczasem padają, jak w każdym innym RTSie. Dopiero kule z dział są w stanie przewrócić efektownie drzewo, odrzucić martwe ciało. Statki faktycznie przestrzeliwują żagle, ale akurat zbyt wiele to nie daje Podobnie jak między bajki można włożyć te cudowne zawalanie się budowli czy to, że żołnierz może zginąć od trafienia dachówką. Drzazgi i części budynków faktycznie się sypią – przy ostrzale artyleryjskim. Tyle że oprócz funkcji estetycznej, wiele z tego nie ma, np. wieża obronna w kawałkach jest dalej tak samo niebezpieczna, jak dopiero co wybudowana. Do tego wszystkiego mamy błędy graficzne, przez które kawałek budowli potrafi wniknąć w niewielkie wzniesienie.
Piękna Ameryka, brzydkie oblężenia
Szkoda tych graficznych uchybień, gdyż gra sama z siebie wygląda rewelacyjnie. Piękne plenery, ładnie wykonane budynki, dobrze animowane jednostki. Batalie morskie warto toczyć dla samych odbić statków na powierzchni wody. Jedyne co przeszkadza, to wygląd żołnierzy w trakcie przerywników filmowych (są dość niewyraźni, rozmazani) oraz ograniczona kontrola nad kamerą. Nie można zapomnieć o sferze graficznej okna metropolii – pokazywany jest tylko główny plac miejski, ale to wystarczy, aby docenić grafików odpowiedzialnych za ten element. Widać ludzi spacerujących po ulicy, wchodzących do wnętrza budowli. Do tego słychać wielkomiejski gwar – rewelacja.
Co innego obleganie fortów – jest zrobione fatalnie. Twórcy powinni zdecydowanie pozwolić na umieszczanie jednostek na murach, a tymczasem zupełnie zignorowali ten element. Efekt – Kusznicy czy Muszkieterzy ostrzeliwują się przez mury tak, jakby fortyfikacji w ogóle nie było. A do tego piechota niszcząca kamienną twierdzę obrzucając ją pochodniami, to kpina. Jakby tego było mało wszystkiego dyliżanse czy pociągi, które w grze krążą między faktoriami dostarczając surowce, są absolutnie nietykalne. Właściwie to tylko graficzny bajer, żeby pokazać, skąd te zasoby się biorą. Nie da się ich zaatakować i przenikają przez nie jednostki.
Nowy Świat czeka
Tytuł: Age of Empires 3 Gatunek: strategiczna Wymagania sprzętowe: sprawdź tutaj + 8 zróżnicowanych nacji + grywalność + ciekawa kampania (od aktu 2) Minusy: - teatr absurdów w akcie 1 - słabo widoczna fizyka - denne AI w kampaniach Czas na opanowanie: niewielki Poziom trudności: w skali: średni Producent: Ensemble Studios Wydawca: Microsoft Polski wydawca: CD Projekt Cena: [/99.90 Wersja: Polska Strona www: www.ageofempires3.com/
