W samo południe

Trup pod każdym drzewkiem

No i mamy święta, a w zasadzie ich końcówkę. Obżarstwo, choinkowy nastrój, rodzinne naloty, inne takie... Coś pięknego...

Człowiek siada przed ekranem komputera z zadaniem napisania felietonu, a w zasadzie króciutkiego felietoniku, bo w sumie inni mają dzień wolny, więc czemu się szarpać na dłuższy tekst? Ale jak tu pisać, skoro mamy te radosne święta i nieetycznie byłoby używać silnych środków wyrazu, tudzież niedwuznacznymi zaczepkami prowokować czytelników do dyskusji. Radość panuje, więc jakże to...

W takich sytuacjach doskonałym natchnieniem zawsze są słowa innych. Na przykład doniesienia prasowe, przecież politycy zawsze wykręcą coś, co stanie się wodą na młyn publicysty. Wertowanie doniesień w święta jednak nie pomaga. Nasi wielcy zapadli w świąteczną drzemkę i nie wygłosili żadnych prawd wiekopomnych. Edukatora zaś i kwestii jego podejścia do gier nie ma co ruszać w święta, bo to czas uprzejmości przecież...

Nagle zamiast olśnienia cios w głowę.

Na Filipinach 24 osoby spłonęły w centrum handlowym, podobna ilość skonała w lawinach błotnych na Sumatrze. Od rana już przynajmniej 15 ludzi wyznawcy Proroka wysłali do tego czy innego Raju za pomocą bomb-pułapek w Iraku. A przecież nie ma jeszcze południa!

Kopiąc dalej widać następne sterty liczb: ranni i zabici na naszych polskich drogach. Mamy arcyważne święta w kraju, w którym ponad 90% mieszkańców deklaruje, iż jest katolikami, a tymczasem trwa radosny karnawał niszczenia i zabijania. 15 letni kolędnik ginie pod kołami samochodu. Inny wóz taranuje z chorą prędkością stację gazociągu, zaczyna się ewakuacja okolicy. Wypadki, napady, przestępstwa...

No cóż, ja pozostanę przed komputerem i może odpalę jakąś grę, może być nawet niechcący tak brutalny tytuł, że zabiję w niej człowieka (albo elfa czy obcego). W każdym razie nie wyjdę na zewnątrz świętować jak moi rodacy z doniesień prasowych. Bo jestem istotą zepsutą doszczętnie przez gry komputerowe!

Co tu dużo gadać, południe nadeszło, pora kończyć. Widzimy się ostatni raz w tym roku, w każdym razie w ramach felietonów, pozostaje mi więc złożyć Wam i sobie serdeczne życzenia. Normalniejszego następnego roku. I bardziej świątecznych kolejnych świąt, bez tylu trupów pod choinką...