True Crime: New York City - recenzja

Dobrze zrobiony klon GTA w konwencji kryminału. Uwaga! Nie dla dzieci.

Start spreading the news, I’m leaving today Nowy Jork – miasto deszczu, kolosalnych drapaczy chmur, oraz setek mrocznych i śmierdzących zaułków, gdzie króluje zbrodnia. Miejsce to zostało uwiecznione w wielu filmach, zarówno tych z nurtu noir, jak i klasycznego, policyjnego kryminału. Śpiewało o nim dziesiątki artystów, począwszy od Franka Sinatry, przez Boba Dylana, na raperze NaS skończywszy. Jest to wreszcie miasto, w którym żyje Marcus Reed, bohater gry True Crime: New York City.

Marcus nie jest zwykłym gliną, o czym można się przekonać dzięki długiemu interaktywnemu wstępowi. Wynika z niego, że był on bandziorem, któremu udało się ujść z życiem z zamachu.. Po tych wydarzeniach postanowił wziąć krwawy odwet na swoich kolegach po fachu. Niestety, i tym razem nie miał on szczęścia i z opresji musiał ratować go jego mentor, skądinąd całkiem uczciwy glina. To właśnie za jego namową nasz bohater wstępuje do policji. Jednak Marcusa wciąż prześladuje pech. Właśnie ma przenieść się do OCU (oddziału do walki z przestępczością zorganizowaną), kiedy jego przyjaciel ginie w tajemniczym wybuchu. Niedługo po tych wydarzeniach z pogrążonym w żałobie Reedem kontaktuje się Gabriel Whiting, agent FBI. Wysnuwa on podejrzenia, jakoby w wydziale OCU był kret. Od tej pory gracz przejmuje już pełną kontrolę nad poczynaniami czarnoskórego bohatera, by rozwikłać zagadkę śmierci swojego kumpla, a przy okazji rozbić kilka syndykatów zbrodni. Fabuła nie wygląda może na zbyt skomplikowaną, ale tylko na początku. Już po kilku misjach pojawiają się kolejne poszlaki, fałszywe tropy, oraz lekko zaskakujące (przynajmniej dla kogoś nieobytego w filmach policyjnych) zakończenie. Wszystko to zostało świetnie wkomponowane w brudną, szarą i brutalną policyjną opowieść.

Po pierwsze misje. Podczas jazdy przez miasto, w radio słychać doniesienia o popełnianych w okolicy przestępstwach. Takich malutkich zadań jest wiele: szturm na magazyn przemytników broni, szalona pogoń za dilerami narkotyków, awantury w domach, stłuczki samochodowe przeradzające się w szarpaninę kierowców, bomby w biurach, czy nawet tak kuriozalne sprawy jak wegetarianie niszczący bary fast-food. Wszystko to ma miejsce w dwudziestu rejonach, które można wyzwolić i tym samym sprawić, że NY stanie się o wiele bezpieczniejszym miastem. Poza tym są oczywiście misje główne, czyli te, stanowiące prywatne śledztwo Marcusa w sprawie śmierci jego mentora. Sprowadzają się one do odwiedzania kolejnych miejsc w mieście, strzelanin oraz okazjonalnych walk z „bossami”. Mimo, że od strony fabularnej da się zauważyć pewien schemat, to już np. starcia z kluczowymi przeciwnikami są wykonane bardzo dobrze. Aby nie mnożyć przykładów wystarczy wspomnieć o scenie pojedynku mieczami samurajskimi na szczycie wieżowca w świetle wielkiego kolistego neonu.

Poza zadaniami głównymi, od pewnego momentu gry można też wykonywać misje dla informatorów (np. dla siedzącego w więzieniu ojca Marcusa, czy też nieco zakręconego taksówkarza), walczyć na nielegalnych arenach, bądź uczestniczyć w nocnych wyścigach po mieście. W sumie zadań jest ponad 30 i choć z czasem stają się nieco podobne do siebie, to mimo wszystko, dzięki szybkości, z jaką można je wykonywać, nie nudzą. Niestety sprowadza się to do tego, że wszystkie są bardzo proste i powtarzanie ich na skutek śmierci czy nieumiejętnego przesłuchania świadka zdarza się niezwykle rzadko. Główny wątek gry można spokojnie skończyć w ciągu dwóch do trzech dni intensywnego grania.

Nasz bohater za każdą wypełnioną misję zdobywa tzw. punkty kariery, które potem zamieniają się w pieniądze i doświadczenie na głównym posterunku policji. Dodatkowo, jest on również określany jako dobry glina albo zły glina w zależności od jego poczynań. Można, zatem pokazać „blachę”, licząc na to, że przestępcy rzucą broń, lub też oddać strzały ostrzegawcze. Z drugiej strony nic nie stoi na przeszkodzie by unieszkodliwić przeciwników poprzez przestrzelenie im kolan, bądź rozbrojenie. Oczywiście istnieje również możliwość, by powystrzelać wszystkich w diabły. Za to wszystko dostaje się punkty kariery oraz odpowiednie notowania w kwestii etycznej. Zatem tylko od gracza zależy, czy będzie stosował środki, przy których Brudny Harry wygląda jak Teletubisie, czy też stanie się porządnym gliną, niepodatnym na korupcję i wszelakie malwersacje. O tak, będąc złym gliną dysponuje się całym wachlarzem możliwości. a to zabicie „przypadkiem” zakładnika, a to wymuszenie pieniędzy w sklepie, bądź też strzelanie wszystkim w głowę, zamiast w kolana. Do tego dochodzą oczywiście łapówki, podkładanie dowodów czy też sprzedawanie tychże na czarnym rynku. Trzeba jednakże mieć na uwadze to, że system etyczny zastosowany w grze, nie jest pozbawiony znaczenia. Gdy Marcus popełnia dużo złych uczynków, przestępczość w danym rejonie rośnie jak szalona. Co ciekawe, w odróżnieniu od innych gier, tutaj poza wyżej wymienionym utrudnieniem zabawy, ścieżka zła popłaca. Dowody przestępstwa znalezione na miejscu zbrodni można sprzedać za grubą kasę u paserów a za uzyskane w ten sposób fundusze można kupić sporo nowych pukawek i samochodów.

Jak już wspominałem poza etycznym suwakiem, nasz bohater za punkty kariery zdobywa także kolejne poziomy od detektywa piątego do pierwszego stopnia. Warto się o nie postarać, gdyż wraz z kolejnymi poziomami „doświadczenia” odblokowywane są dodatkowe umiejętności, samochody i giwery.

Drugą równie ważną sprawą są sztuki walki. Tak, Marcus nie leje na odlew, ale w odpowiednich szkołach w mieście może nauczyć się np. Wushu, Muay Thai, czy też walki bronią białą. Oczywiście nie można mieć wszystkiego, zatem ilość techniki walki, które można poznać, jest ograniczona. Trzeba, więc wybrać, co jest najbardziej przydatne w walce - w zwarciu.

Poza tym, wraz z nowymi poziomami bohatera, odblokowywane jest nowe wyposażenie oraz samochody, którymi można śmigać po ulicach Nowego Jorku. Zarówno broń inną niż ta znajdująca się na policyjnym wyposażeniu, jak i samochody, w których poruszają się cywile, można kupić w specjalnych sklepach, znajdujących się w całym mieście. To samo tyczy się nowych ubrań fryzur, czy też nowych piosenek do odtwarzcza w samochodzie. Niby nic wielkiego, ale widok Marcusa paradującego w stroju ulicznego alfonsa zamiast swojej wysłużonej kurtki niewątpliwie cieszy. Poza tym istnieje wiele miejsc, w których można odnowić swoje nadszarpnięte zdrowie, choć oczywiście nie ma nic za darmo. Do takich miejsc należą apteki i sklepy spożywcze. Ostatnią kategorią usług dostępnych w tej grze są warsztaty samochodowe, gdzie można naprawić wóz, pomalować go, oraz nieco go zmodyfikować, dodając na przykład policyjną syrenę.

Choć z początku wszystko wydaje się bardzo drogie, to tak na dobrą sprawę już przy dugim, trzecim stopniu detektywa, kasy jest w bród i nie wiadomo, na co ją wydać. Szczególnie gdy weźmie się pod uwagę fakt, że choć wybór broni jest bardzo duży, Marcus może mieć jej przy sobie tylko kilka sztuk. Dlatego właśnie należy z głową wybierać wyposażenie. Sprawa ma się podobnie w przypadku samochodów. Naprawdę przydaje się tylko taki, który jest szybki i zwrotny, czyli raptem dwa modele w grze, nie wspominając już o tym, że po mieście można się też poruszać za pomocą sieci metra czy klasycznych, żółtych taksówek.

Komentarz autora: Gra, mimo że cięła się czasem potwornie, przyssała mnie do ekranu, doprowadzając do tego, że zarwałem dla niej nockę. A ja nie zarywam nocek. Nigdy.

Tytuł: True Crime: New York City Gatunek: akcja Wymagania: CPU 1,5 GHz, 256 MB RAM, grafika 64 MB Plusy: + ciekawa historia + system etyczny + sztuki walki i różnorodne uzbrojenie + ponury klimat Minusy: - z czasem lekka schematyczność misji - lubi się przycinać bez powodu - nie jest jakimś milowym krokiem... Producent: Luxoflux Wydawca: Aspyr Media Inc. Polski wydawca: CD Projekt Cena: 99,90 Wersja: PL (kinowa) Strona www: http://www.truecrime.com/