Byliśmy żołnierzami
Byliśmy żołnierzami
Historia serii Call of Duty
Nie, nie - to nie jest monolog spisany z ekranu jednego z ostatnich wielkich kinowych przebojów, pokazujących zmagania na frontach drugiej wojny światowej. Te kilka słów doskonale natomiast oddaje przytłaczający ogrom wrażeń i niespotykane dotąd odwzorowanie totalnego chaosu panującego na polu walki, jakich kilka lat temu doświadczyć mogli po raz pierwszy gracze. Na rynku i windowych pulpitach pojawiła się bowiem nowa gwiazda wśród komputerowych strzelanek – Call of Duty.
CoD
Otóż kluczem jest tu sformułowanie „intensyfikacja doznań”. Fakt, gra była krótka. Fakt, była „tylko” strzelanką. Jednak to, co otrzymywaliśmy w ciągu kilku, maksymalnie kilkunastu godzin poświęconych rozgrywce, było przeżyciem bez precedensu. Między innymi dlatego, że tym razem - w przeciwieństwie do innych, analogicznych tytułów – każdy z naszych bohaterów nie był już jednoosobową armią, zdolną do samodzielnego przesunięcia frontu z linii Bugu nad Odrę. Bardzo często bowiem zdarzało się, iż zamiast triumfalnego pochodu po stosach ciał wrogów, sami panicznie szukaliśmy kryjówki przed gradem kul przeciwnika, aby tam na szybko opracować koncepcję skutecznego kontrataku. Niemalże przez całą grę, mieliśmy poczucie bycia ledwie małym trybikiem w wielkiej machinie wojennej. 
Wszystko, o czym tu mowa, to w głównej mierze zasługa niezwykle sprytnie i sprawnie zastosowanych skryptów – oczywiście, przekładało się to niestety na całkowitą liniowość scenariusza, jednak dawało niesamowity efekt lawiny zdarzeń i wymuszało wręcz podejmowanie kolejnych działań. Co najciekawsze, przy pierwszej grze, praktycznie nie zwracaliśmy na to uwagi. Przykładowo: zamiast chwili na złapanie oddechu - po zajęciu wyznaczonego jako cel misji budynku - zza jego węgła wyjeżdżał nagle Tygrys. I znów zmuszeni byliśmy do szukania kryjówki (trafienie pociskiem kalibru 88mm nie należy przecież do przyjemności), a następnie przemykania się pomiędzy gruzami do pozostawionej w sąsiednim domu bazooki. I tak od samego początku rozgrywki, aż po końcowe napisy.
Właśnie to niesamowite tempo akcji stanowi znak rozpoznawczy tejże serii – wszystko zaś ukazane w doskonałej oprawie graficznej. Autorzy gry wycisnęli ostatnie soki z nie najnowszego już przecież podówczas silnika Quake III. Na czubku zaś dostaliśmy rozmytą przy pomocy efektu blur wisienkę, w postaci rewelacyjnie oddanego efektu ogłuszenia wybuchem granatu czy pocisku artyleryjskiego. Najważniejsze zaś, że grę dawało się uruchomić na stosunkowo słabym sprzęcie. Co prawda mogliśmy wtedy zapomnieć o najbardziej miodnych efektach, zaś przy dużej ilości postaci gra potrafiła się przyhaczyć – jednak, aby móc się nią cieszyć, nie wymagała inwestowania kosmicznych sum w najnowsze karty graficzne, czy procesory.
Dorzućmy do tego jeszcze, jako zwieńczenie tegoż dzieła, rewelacyjne udźwiękowienie. Każdy, kto dysponował wówczas zestawem głośników w systemie 5.1, mógł poczuć się niczym na dobrej sali kinowej, podczas seansu Szeregowca Ryana. To jeszcze bardziej potęgowało przytłaczające wrażenie bycia małym żołnierzykiem na wielkim polu walki. Ze wszystkich stron otaczały nas odgłosy wybuchów i strzałów, świst kul, pokrzykiwania kompanów z oddziału, czy jęki rannych. Wszystkiemu temu towarzyszyła zaś jedna z najlepszych ścieżek dźwiękowych w historii gier, doskonale budująca dramaturgię rozgrywających się wokół nas scen.
Poszczególne misje, zestawione często w ciąg następujących po sobie wydarzeń, posiadały wyraźnie zarysowaną fabułę i dramaturgię. Sprawiało to, iż przez całą rozgrywkę w trybie single mieliśmy wrażenie oglądania na ekranie interaktywnego filmu, w którym główna rola przypadła właśnie nam. Dla niektórych ta liniowość – wynikająca ze wspomnianych wcześniej skryptów – była wielką wadą, jednak mogli zrekompensować to sobie w trybie multiplayer. Sześć różnych typów rozgrywki, od klasycznego Deathmatch, aż po Behind Enemy Lines, gdzie kilku aliantów broniło się przed przeważającymi siłami wroga, w znacznym stopniu przedłużało żywotność tytułu.
UO
Jeśli chodzi o dramaturgię towarzyszącą samotnej rozgrywce, twórcy dodatku podnieśli poprzeczkę jeszcze wyżej. Już od pierwszych chwil byliśmy wręcz przytłoczeni lawiną wydarzeń, sytuacja na polu walki zmieniała się jak w kalejdoskopie – choć zawdzięczamy to oczywiście wyłącznie naszym postępom, czyli skryptom. Niemniej jednak, wrażenie panującego wokół totalnego chaosu, potęgowane przez pokrzykiwania oficerów i niekiedy sprzeczne rozkazy, było nieporównywalne z jakąkolwiek wcześniejszą produkcją. Dodajmy do tego zgrabnie wplecione w całość fabuły poziomy, na których mamy możliwość pokierowania czołgiem, czy zabawy sprzężonymi kaemami „latającej fortecy” i otrzymamy w ten sposób dodatek, który przebił nie tylko konkurencję, ale i własną „podstawkę”.GramTV przedstawia:
2
Mija kolejny rok i zza horyzontu wyłania się kolejna odsłona serii, tym razem jako całkowicie nowy produkt, oznaczona dla porządku cyfrą „2”. 25 października 2005 Activision przedstawia nam kolejne dziecko studia Infinity Ward, oparte tym razem na całkowicie od podstaw napisanym, autorskim silniku. Gra nie zawiodła tych, którzy spodziewali się kontynuacji pomysłów i stylu rozgrywki z poprzednich tytułów. Nieco inaczej było w przypadku wszystkich oczekujących na jakieś mniej lub bardziej rewolucyjne zmiany, mogące wznieść cykl o poziom wyżej, czy chociażby wprowadzić jakiś powiew świeżości. Nic z tego, bo choć CoD 2 było grą ze wszech miar udaną, trudno już byłoby nazwać ją nowatorską.
Często komentowanymi zmianami były z kolei wyraźnie konsolowe naleciałości – system zapisywania stanu gry oraz żywotności naszej postaci. Odebrano bowiem pecetowym graczom jedno z ich największych praw – możliwość wykonywania „sejwów” w dowolnym momencie. Co prawda, automatyczny zapis odbywał się dość często i trzeba przyznać w całkiem sensownych momentach, jednak dla wielu graczy było to wyraźnie solą w oku. Podobnie z żywotnością bohatera – zniknął pasek życia, zniknęły również apteczki. Teraz o kiepskiej kondycji sołdata informował nas zachodzący krwawą mgłą wzrok i wyraźnie słyszalne, szybkie tętno. W takiej sytuacji wystarczało znaleźć jakąś kryjówkę, by po kilku sekundach – niczym mityczny troll – nasz Szwejk odzyskał pełnię sił witalnych. O ile sam motyw odczuwania głębokich ran był rewelacyjnie klimatyczny, to już sama regeneracja – naszym zdaniem słusznie - spotkała się z mnóstwem krytycznych głosów.
Dodatkowo, całkowicie niezrozumiałym posunięciem było okaleczenie trybu multi poprzez brak zaimplementowania kilku ze znanych już wcześniej trybów gry. Szczególnie bolesny był dla nas brak jednego z najciekawszych typów rozgrywki sieciowej, jakim był bez wątpienia Base Assault. Na otarcie łez dodamy tylko, że zauważalnej poprawie uległo w zamian zachowanie żołnierzy sterowanych przez AI. Dało się to odczuć zarówno w przypadku przeciwników, jak i naszych towarzyszy broni, którzy o wiele rzadziej kręcili się teraz bezradnie w kółko, stojąc pół wirtualnego metra od Teutona, prującego do nich ze Schmeissera. Zarówno wrogowie, jak i „nasi” chętniej korzystali z dostępnych osłon, zmieniali pozycję, czy też poranieni, próbowali skryć się wewnątrz budynków. Szkoda tylko, że w łaskach pozostała stara, dobra prowokacja „na granat” – a działa to tak: jednym, celnym rzutem wywabiamy zza winkla całe stada potulnych, faszystowskich owieczek, które jedna za drugą, bez krzty wirtualnego instynktu samozachowawczego, włażą pojedynczo prosto pod naszą lufę.
3 i 4 
Niestety. Posiadacze konsol tym razem byli górą. Na szczęście jednak, mająca właśnie swą europejską premierę, czwarta - i rewolucyjna, jeśli chodzi o tematykę – gra z tego cyklu zagości na naszych high-techowych piecach. Z której to wizyty już pojutrze złożymy Wam raport.
Komentarze
60
Zaloguj się
Usunięty
Usunięty
15/11/2007 17:58
Usunięty
Usunięty
14/11/2007 09:36
Usunięty
Usunięty
11/11/2007 19:21
Trwa Wczytywanie
